Η παραβολή των ταλάντων που είπε ο Χριστός για να δείξει τον χαρακτήρα της δικής του βασιλείας, μακράν απέχει από την δική μας εικόνα για τα ζητήματα της πίστης. Διότι εκεί, στην παραβολή των ταλάντων όπως και στην παραβολή των δέκα παρθένων, η κρίση δεν είναι συνολική αλλά απόλυτα προσωπική.
Καθένας είναι υπεύθυνος για το έργο του και τα κέρδη ή τις ζημίες του και όχι οι άλλοι, όπως δυστυχώς εμείς θέλουμε να πιστεύουμε. Το γνωστό “ο όφις με απάτησε” είναι νεολογισμός δικός μας για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Διότι, ακόμη και στο επεισόδιο που επικαλούμαστε με την Εύα στον παράδεισο, οι συνέπειες των λαθών της Εύας δεν εξαλήφθηκαν, αλλά ίσχυσαν και δυστυχώς συνεχίζουν να ισχύουν και σήμερα.
Η επίκληση της ευθύνης άλλων και η απόκρυψη της προσωπικής και ατομικής μας ευθύνης, δεν σημαίνει και δικαίωση και απελευθέρωση από τις συνέπειες των δικών μου λαθών. Εγώ κάνω λάθη, εγώ πληρώνω τις ζημίες και συνέπειες. Εγώ πράττω ορθά, εγώ απολαμβάνω και τα κέρδη. Οι ευθύνες δεν μεταβιβάζονται και δεν συμψηφίζονται.
Για το λόγο αυτό και ο ίδιος ο Χριστός με απλοϊκό αλλά σαφή τρόπο, ξεκαθαρίζει τα πράγματα στην παραβολή. Εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα, κρίθηκε για τα πέντε τάλαντα και τον τρόπο που τα διαχειρίστηκε. Δεν συγχωνεύθηκαν τα κέρδη του και δεν συνεκτιμήθηκαν με των άλλων δυο δούλων του ιδίου κυρίου. Καθένας σήκωσε το δικό του φορτίο και καθένας κινήθηκε από τα χαμηλά στα υψηλότερα.
Η ορθή εκτίμηση και αξιολόγηση των υπαρχόντων που ο κύριος εμπιστεύθηκε στον καθένα ήταν απόλυτα προσωπική άποψη και όχι κοινωνική και συγκεχυμένη. Και εδώ πρέπει να προβληματιστούμε όλοι.
Τι σημαίνει ηργάσατο, δηλαδή δούλεψε με τα τάλαντα που του εμπιστεύθηκε ο κύριος για λίγο καιρό; Μέσα στην δική μας καθημερινή θρησκευτικότητα υπάρχει η έννοια του εργάζομαι, άρα περιμένω αύξηση και απόδοση τιμής και ανέλιξη; Ή μήπως αυτό αφορά μόνον το κλήρο και όχι τους ανώνυμους πιστούς; Ο ανώνυμος εκατόνταρχος και η ανώνυμη Σαμαρείτισσα δεν ανήκαν στον κλήρο της εποχής, αλλά ο Χριστός τίμησε καθέναν με τον δικό του αιώνιο έπαινο.
