Με αφορμή τον πόλεμο της Ουκρανίας αυτές τις μέρες γίνονται πολλές συζητήσεις για τα αίτια και τις δικαιολογίες που οδήγησαν στην παρούσα τραγική κατάσταση των ανθρώπων που ζουν στην περιοχή αυτή της Ευρώπης.
Και, πέρα από την θέση που μπορεί να παίρνει κάποιος για το ποιος έχει δίκιο στον πόλεμο αυτό, υπάρχει ένα γεγονός που δεν μπορούμε να αρνηθούμε την ύπαρξή του: η συμμετοχή μας στα γεγονότα μέσα από την άποψη που μπορεί καθένας μας να έχει για ένα πόλεμο.
Κανείς, δηλαδή, δεν υπάρχει που να μην παίρνει θέση απέναντι σε ένα τόσο μεγάλο γεγονός που αφορά εκατομμύρια κατοίκους, οι οποίοι υφίστανται τα δεινά ενός πολέμου. Και μπορεί τα γεγονότα να βρίσκονται μακριά από μας, ωστόσο, και μόνο στο άκουσμα της κήρυξης ενός πολέμου μας φέρνει αντιμέτωπους με το αν ο πόλεμος αυτός – όπως και κάθε πόλεμος – είναι δίκαιος ή άδικος.
Διότι καθένας διαθέτει ένα εσωτερικό αισθητήριο όργανο που τον οδηγεί – ή και τον εξαναγκάζει πολλές φορές – να παίρνει θέση απέναντι στα γεγονότα. Και ανεξάρτητα από το υπέρ ή το κατά, στην πραγματικότητα όλοι κρίνουμε από τις πληροφορίες που φτάνουν σε μας και μας οδηγούν σε σκέψεις και αποφάσεις.
Διότι ο εσωτερικός μας δέκτης δεν μπορεί να αποδεχθεί αβασάνιστα ένα τόσο μεγάλο γεγονός, από το οποίο επηρεάζονται εκατομμύρια άνθρωποι.
Ωστόσο, εκείνο που προκαλεί εντύπωση δεν είναι αυτά καθαυτά τα γεγονότα, αλλά η παγκόσμια κοινή συνείδηση που υπάρχει στον κάθε ενήλικα πολίτη του κόσμου.
Ανεξάρτητα, δηλαδή, από την άποψη που μπορεί να έχει κάποιος, εκείνο που είναι απόλυτα βέβαιο, είναι το γεγονός ότι κανείς δεν μένει απέξω, αλλά όλοι προβληματιζόμαστε και παίρνουμε θέση απέναντι στα γεγονότα αυτά.
Επομένως, υπάρχει ένα κοινό αισθητήριο όργανο μέσα στην συνείδηση του κάθε ενήλικα ανθρώπου, και αυτό το μη ορατό όργανο – ας μου επιτραπεί να το ονομάσω όργανο του δικαίου και της δικαιοσύνης – μας οδηγεί στην κρίση μας και στην απόφασή μας να υποστηρίξουμε τη μια ή την άλλη πλευρά των εμπολέμων.
Όμως, αυτή η αλήθεια, δηλαδή η ύπαρξη ενός κοινού οργάνου μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο, συνδέεται άμεσα με τις βασικές και στοιχειώδεις αρχές της ζωής, διότι όπως το σώμα μας έχει ανάγκη από τροφή και αέρα, έτσι και ο εσωτερικός μας άνθρωπος έχει ανάγκη από κρίση, δηλαδή τη λειτουργία του οργάνου του δικαίου και της δικαιοσύνης, προκειμένου να σταθεί απέναντι από τα καθημερινά γεγονότα της ζωής του, και με βάση τις οδηγίες της προσωπικής του συνείδησης και τις πληροφορίες που δέχεται, παίρνει μια θέση απέναντι στα καθημερινά γεγονότα, είτε αυτά αφορούν τον παγκόσμιο πληθυσμό, είτε αφορούν προσωπικά βιώματα και εμπειρίες.