Οι ασφαλείς και σταθερές βάσεις που μπαίνουν στην βρεφική και παιδική ηλικία παραμένουν ως στηρίγματα στην υπόλοιπη ενήλικη ζωή μας. Οι βάσεις όμως δεν αντικαθιστούν το σύνολο του οικοδομήματος στην ζωή μας, όπως οι βάσεις και τα θεμέλια ενός σπιτιού δεν αντικαθιστούν την υπόλοιπη οικοδομή και το περιεχόμενο, κινητό και ακίνητο. Διότι, κάθε σπίτι για να είναι κατοικήσιμο πρέπει να διαθέτει κάποια στοιχειώδη και όχι μόνον τις βάσεις και τα στηρίγματα.
Από το σώμα μας κατανοούμε και τις ανάγκες που πρέπει να καλύπτει ένα σπίτι, δηλαδή την ασφάλεια και την προστασία, αλλά και την πλήρη λειτουργικότητα, προκειμένου η ζωή εντός αυτού να είναι αυτάρκης, χωρίς κινδύνους και ελλείψεις σε βασικά πράγματα. Αυτή η προφανής και καθημερινή για όλους πραγματικότητα είναι και η αφετηρία για να κατανοήσουμε τον ρόλο του παιχνιδιού, αλλά και τον ρόλο της ευθύνης της ώριμης ηλικίας μας, διότι δεν θα μας προστατεύουν για πάντα τα κουκλόσπιτα των παιδικών μας χρόνων, τότε που όλοι χαιρόμασταν κάτω από την παιδική μας αφέλεια.
Η ώριμη ζωή κάθε ατόμου έχει ως κύριο συστατικό την υπεύθυνη κατανόηση του εαυτού μας και του περιβάλλοντος, διότι αυτό – και μόνο αυτό – μπορεί να προσφέρει ασφάλεια στην ώριμη καθημερινότητα. Οι αφέλειες της παιδικής ηλικίας ήταν απαραίτητες για τότε. Δεν τις απορρίπτουμε ποτέ, αλλά τις αντικαθιστούμε σταδιακά όσο περνάνε τα χρόνια της ζωής μας, με ώριμες κατασκευές που προσφέρουν ουσιαστική προστασία από όλους τους κινδύνους και όχι μόνο από τους φανταστικούς εχθρούς της παιδικής μας ηλικίας. Κάθε ώριμος άνθρωπος αναζητά τις καλύτερες λύσεις μπροστά στους κινδύνους, και αυτό γίνεται με την πρόνοια και την ορθή αντίληψη των πραγμάτων από την οποία εξαρτάται πλέον η ζωή μας, αφού πήραμε εμείς την ευθύνη να ζήσουμε ελεύθεροι και όχι εξαρτημένοι από τους άλλους.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός τίμησε την παιδική αφέλεια και απλότητα, αλλά δίδαξε τους ανθρώπους πώς να κατανοούν τον εαυτό τους, τα ατομικά του λάθη, αλλά και τον κόσμο μέσα στον οποίο θα βιώνουν την ατομική της καθημερινότητα, όχι με τα παιδικά μόνον εφόδια, αλλά και με την απαραίτητη ωρίμανση σκέψεων και φρόνιμων επιλογών, διότι στην ώριμη ηλικία δεν υπάρχει πλέον η προστασία των γονέων και των φίλων, όπως συνέβαινε στην παιδική περίοδο.
Η ευθύνη, διευκρίνισε ο Χριστός, δεν ανήκει στους άλλους μόνο, αλλά – κυρίως – ανήκει στον καθένα, που αγνοώντας την αλήθεια, θέλει να ζει για πάντα στην παιδική ανευθυνότητα. Διότι, η ευθύνη της γνώσης και των προσωπικών αποφάσεων κοστίζουν, και όλοι αποφεύγουμε να πληρώνουμε το κόστος που μας αναλογεί, λέγοντας ότι θα φροντίσει ο θεός, όχι γιατί το πιστεύουμε, αλλά γιατί αυτό μας βολεύει για να αποφύγουμε την δική μας ευθύνη.