Στη σύγχρονη ζωή όλοι ξέρουμε την αξία της παιδικής ηλικίας και τον ρόλο της στην μελλοντική εξέλιξη της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου, μια αξία που ήταν γνωστή από τους αρχαίους χρόνους και προσπαθούσαν να δώσουν στο παιδί αυτό που είχε ανάγκη για την δική του την ηλικία.
Ωστόσο, κανείς δεν ήθελε το καλό του το παιδί να μείνει μόνο στην παιδική ηλικία και στις παιδικές χαρές από τα παιχνίδια, αλλά ήθελε – όπως θέλουμε και μεις – το παιδί να μεγαλώσει και να αρχίσει να βλέπει και να αντιμετωπίζει τον κόσμο και τον εαυτό του με την ευθύνη που είναι αναγκαία για κάθε περίσταση και για κάθε ατομική περίπτωση.
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι τα παιχνίδια και η παιδική απασχόληση με αυτά ξαφνικά μετατράπηκε σε αιτία των ατομικών αποτυχιών του νέου ανθρώπου. Διότι, κάθε ηλικία έχει τις δικές της ανάγκες, πράγμα που σημαίνει ότι καθένας, ανάλογα με την προσωπική του περίπτωση και ηλικία, αντιμετωπίζει τα ζητήματα της δικής του καθημερινότητας, είτε αυτά αφορούν τα εσωτερικά του λάθη και υπολογισμούς, είτε αφορούν τις συγκρούσεις με τον κόσμο και τον ανταγωνισμό για την κοινή επιτυχία.
Τα παιδικά χρόνια πέρασαν ανεπιστρεπτί, αλλά οι κακές ή καλές αναμνήσεις και εμπειρίες, συνοδεύουν τον κάθε ενήλικα ως βάση για το προσωπικό του μέλλον, άσχετα από τους θετικούς ή αρνητικούς σχηματισμούς στο εσωτερικό της δικής του συνείδησης. Διότι, ό,τι πέρασε στην προσωπική μας εμπειρία δεν διαγράφεται, αλλά επηρεάζει την συμπεριφορά και την ζωή μας γενικότερα για όσα χρόνια ζήσουμε πάνω στη γη. Όταν πεθάνουμε, μαζί μας τα παίρνουμε όλα, θετικά και αρνητικά, και κανείς δεν νοιάζεται πλέον για τις ατομικές εμπειρίες του θανόντος.
Άρα, ενόσω ζει ο άνθρωπος επηρεάζεται από τα γεγονότα, και η επίδραση αυτή κατασταλάζει την χαρά ή το δηλητήριο στην ατομική του συνείδηση, και αυτό το καταστάλαγμα από την προσωπική μας εμπειρία μάς συνοδεύει, ενώ αυτά καθ’ αυτά τα γεγονότα έχουν ήδη παρέλθει ανεπιστρεπτί. Οι χαρές του παιδιού συνοδεύουν την ενήλικη συμπεριφορά του ως καλή βάση, πάνω στην οποία θα οικοδομηθούν οι προσωπικές του επιτυχίες. Τα τραύματα του παιδιού συνοδεύουν την ενήλικη συμπεριφορά του ως κακό και ασθενές υπόβαθρο για τις αποτυχίες του.
Και ο Χριστός εξήγησε ότι η καλή συμπεριφορά και ο καλός τρόπος ανατροφής των παιδιών δεν εμποδίζει την ενήλικη συμπεριφορά τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα προσαρμόζουν την επίκαιρη κάθε φορά χαρά ή λύπη στους κανόνες που υπαγορεύουν την ενήλικη πλέον ζωή τους, χωρίς να πρέπει να “έχουν τα Lego τους” για να απολαύσουν ολόκληρο τον βίο τους. Κάθε ηλικία μας έχει τους δικούς της κανόνες χαράς και λύπης, επιτυχίας και αποτυχίας, και καλούμαστε καθένας μας να ανακαλύπτει αυτούς τους κανόνες για το δικό του συμφέρον στην προσωπική του καθημερινότητα.