Η συμπεριφορά της ώριμης ηλικίας – και όχι η παιδική – κρίνει το μέλλον του ατόμου. Η παιδική εμπειρία μετράει μόνο στην σταθερότητα της βάσης και στις ικανότητες που δημιουργήθηκαν κατά την πρώιμη αυτή περίοδο, αλλά δεν υπολογίζεται στο τελικό έργο που καλείται καθένας να κάνει με ανάθεση από τρίτους ή από την κοινωνία στην ατομική του καθημερινότητα. Κάθε προγενέστερη εμπειρία ενός ατόμου δεν προσμετράται χωριστά, αλλά συνυπολογίζεται στο τελικό αποτέλεσμα που εκτιμάται κατά την τελική αξιολόγηση.
Για τον λόγο αυτό και ποτέ δεν γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στις παιδικές εμπειρίες ενός ατόμου, αφού αυτές αποδεικνύονται εκ του τελικού αποτελέσματος. Με λίγα λόγια, στο τέλος αποδεικνύεται η ποιότητα και το έργο καθενός, και αυτή είναι ο τελικός δείκτης που μπορούμε να εκτιμήσουμε. Τα ενδιάμεσα στάδια της παιδικής και της ανώριμης ηλικίας κρίνονται και αξιολογούνται από το ενδιαφερόμενο άτομο κατά την διάρκεια της προσωπικής του ωρίμανσης, είτε ως σκέψεις και πράξεις που δεν θέλει να θυμάται, είτε ως επιτυχημένες εμπειρίες που αξιοποιεί προς την βελτίωσης της δικής του πορείας προς τον σκοπό της δικής του ζωής. Η κοινωνική, δηλαδή, επίδραση δεν αξιολογείται από τους τρίτους, γιατί αυτό είναι στοιχείο της προσωπικής καθημερινότητας και καθένας την εντάσσει θετικά η απορριπτικά στην προσωπική του πορεία, η οποία και θα κριθεί τελικά μετά την ολοκλήρωση του ατομικού του έργου εν ζωή.
Αυτό ήταν και το μήνυμα της διδασκαλίας του Χριστού. Μη κρίνετε από το φαινόμενο, αλλά από την ουσία. Διότι το φαινόμενο είναι προσωρινό και μπορεί να διορθωθεί, εάν είναι λάθος – άρα δεν έχετε το τελικό υλικό για να κρίνετε – ή να αυξηθεί και να πολλαπλασιαστεί μέχρι την τελική φάση της ζωής του ατόμου, οπότε είναι επικίνδυνο να καταλήγετε σε προσωρινά συμπεράσματα.
Και ο Χριστός δεν δίδαξε να κρίνουμε τους άλλους – κάτι που αρέσει σε όλους μας να κάνουμε – αλλά δίδαξε να προσέχουμε τους εαυτούς μας και το δικό μας έργο μέσα στην καθημερινότητα, διότι η επιτυχημένη μας καθημερινότητα, εγγυάται και καλύτερες προοπτικές για το μέλλον. Αντίθετα, τα επαναλαμβανόμενα λάθη και παραλείψεις υποσκάπτουν κάθε τελειότητα προς το μέλλον του ατόμου. Κρίνοντας τους άλλους συσσωρεύουμε βάρος στην ατομική μας συνείδηση, διότι και εμείς πράττουμε τα ίδια ή παρόμοια. Παραβλέποντας τα λάθη των άλλων, δίνουμε bonus στον εαυτό μας, γιατί και δεν συσσωρεύουμε βάρη, αλλά και γιατί καλλιεργούμε τον δικό μας αγρό από τον οποίο και μόνο θα συγκεντρώσουμε το προσωπικό μας τελικό καρπό.