Η ιδέα, όταν πρόκειται για θέματα αφηρημένα, είναι πολύτιμη, διότι συνδέεται με την φαντασία και το όραμα, άρα με την ελπίδα που είναι πολύτιμο στοιχείο της καθημερινής μας ζωής. Η πίστη και η ελπίδα για κάτι είναι τα πολύτιμα στοιχεία με τα οποία καθένας οργανώνει τη ζωή του. Οι ιδέες μας, δηλαδή, δεν είναι μόνο μια μακρινή φαντασία, αλλά είναι και ένα όργανο του εσωτερικού μας κόσμου, με το οποίο προ-εργαζόμαστε και επεξεργαζόμαστε μια πραγματικότητα που θα έρθει στο μέλλον το ατομικό ή το κοινωνικό.
Και αυτή η εικόνα από το μη ορατό ακόμη μέλλον είναι η ιδέα, η όψη και η εικόνα μιας πραγματικότητας, που δεν έχει ακόμη εμφανιστεί στον φυσικό κόσμο. Και αυτό είναι καταπληκτικό. Διότι, είναι στο δικό μας χέρι να αξιοποιήσουμε την ιδέα και να την κάνουμε πράξη και έργο, αλλά είναι στο χέρι μας να την απορρίψουμε, όταν αυτή δεν συμφωνεί με την δική μας θέληση. Κανένα έργο δεν γίνεται στον φυσικό κόσμο, από τα κτίρια μέχρι τα φάρμακα, εάν δεν έχει προηγηθεί μια ιδέα, ένα σχέδιο και τα απαραίτητα υλικά για να υλοποιηθεί. Αυτός είναι ο παγκόσμιος Νόμος για όλη την δημιουργία διαχρονικά, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου, ο οποίος, εκτός από μέρος της δημιουργίας είναι και επιφορτισμένος με την ευθύνη της δικής του δημιουργίας. Διότι, ο άνθρωπος δεν είναι άβουλο όν που εκτελεί μόνο εντολές με μηχανικό τρόπο, αλλά συμμετέχει, είτε στον σχεδιασμό είτε στην φάση της υλοποίησης, με την δική του ικανότητα, δηλαδή, να σχεδιάζει το δικό του μέρος και να το παρακολουθεί κατά την εκτέλεσή του. Για τον λόγο αυτό και είναι υπεύθυνος ο άνθρωπος για ό,τι κάνει, διότι έχει το εφόδιο των ιδεών, δηλαδή να παίρνει και να διαμορφώνει πράγματα πριν αυτά γίνουν, ώστε να έχει τον χρόνο να επεξεργάζεται την αλήθεια και την ανάγκη αυτού του έργου, ενώ διαθέτει και την ικανότητα να παρακολουθεί και να ελέγχει το έργο κατά την εκτέλεσή του. Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος δεν είναι σκουπίδι που παρακολουθεί τα γεγονότα, αλλά διαθέτει και ικανότητα παρέμβασης, τόσο κατά τον σχεδιασμό, όσο και κατά την εκτέλεση, ώστε το έργο που ξεκίνησε από μια ιδέα, να υλοποιείται σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο. Και αυτή ακριβώς η αλήθεια για τις ικανότητες του ανθρώπου, αλήθεια που αποδεικνύεται από την ιστορία χιλιάδων ετών, είναι το μεγάλο μυστικό. Διότι ο άνθρωπος έχει την ικανότητα – άσχετα εάν δεν την αξιοποιεί – να αντιλαμβάνεται το μέλλον που δεν είναι ακόμη ορατό και να παρεμβαίνει για την δική του προστασία και το δικό του συμφέρον. Και αυτός ήταν ένα από τους κύριους άξονες της διδασκαλίας του Χριστού. Μην αφήνετε τα γεγονότα να εξελίσσονται, αλλά μπορείτε να παρεμβαίνετε κατά την περίοδο που αυτά σχεδιάζονται, άρα έχετε περιθώριο να τα αξιοποιήσετε προς το δικό σας συμφέρον και όχι για την δική σας ζημία. Και αυτό είναι το μεγάλο μυστικό της προσευχής επικοινωνίας με τον δημιουργό. Από τη μια να αφήνουμε στην άκρη τα δικά μας μίζερα μέτρα και σταθμά, και από την άλλη να ζητάμε αυτά τα έργα να αποβαίνουν προς το συμφέρον, το ατομικό ή το κοινωνικό, το προσωρινό ή το διαχρονικό. Το σύμπαν – άρα και η δική μας καθημερινότητα – δεν ζει μόνο μια στιγμή, αλλά όλες οι στιγμές σχηματίζουν μια αλυσίδα χρόνου, ο οποίος εκτείνεται από το ακαθόριστο παρελθόν στο ατέρμονο και άγνωστο μέλλον. Και ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τις δικές του παρεμβάσεις, ώστε να γίνονται όλα στα πλαίσια του αγαθού, του ευάρεστου και του τέλειου.