Η πρακτική ζωή αντανακλά και τις ιδέες και τις πεποιθήσεις μας. Ό,τι σκεφτόμαστε ή φανταστούμε, αυτό εκφράζουμε και υλοποιούμε με τα έργα που γίνονται αντιληπτά από τους γύρω μας. Όσο και αν προσπαθήσει κάποιος να αποκρύψει τις ιδέες που επεξεργάστηκε μέσα του, στον εσωτερικό του κόσμο, αυτό θα εμφανιστεί στα έργα του είτε άμεσα είτε έμμεσα. Οι ατομικές μας επιλογές στην διαχείριση των δυνάμεων που διαθέτουμε, ο τρόπος που εκτελούμε τα έργα μας, αποδεικνύουν το περιεχόμενο, αλλά και τις διεργασίες που έχουν γίνει μέσα μας σιωπηλά και μακριά από τα μάτια και τις αισθήσεις των γύρω μας.
Δεν χρειάζεται να αποκαλύψουμε τις σκέψεις και τις επιλογές μας, εφόσον τα έργα μας αποδεικνύουν χωρίς κανένα άλλο μέσον, το περιεχόμενο που έχει επεξεργαστεί ο εσωτερικός μας κόσμος. Η καλή συμπεριφορά στην οδήγηση, η εκτίμηση προς το πρόσωπο του άλλου, η ευαισθησία και η κρίση μας για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, αποδεικνύονται από την εικόνα των έργων μας χωρίς άλλη απόδειξη. Με λίγα λόγια, τα έργα μας μιλούν καλύτερα από τα λόγια μας, και εκφράζουν – τα έργα – όχι μόνο τις προθέσεις και τις αρετές μας, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο διαχειριστήκαμε όλη την υπόθεση, μέχρι να φτάσουμε στην υλοποίηση των σκέψεων και των πεποιθήσεων, τις οποίες με μη ορατό τρόπο επεξεργάστηκε ο εσωτερικός μας κόσμος.
Και αυτό αποτελεί την ασφάλειά μας, όταν πρόκειται να κρίνουμε τις πράξεις κάποιου τρίτου ή του ίδιου του εαυτού μας. Η εικόνα που παράγεται και βγαίνει προς τα έξω, αποκαλύπτει και τα πλέον μύχια της ψυχής και του εσωτερικού μας κόσμου γενικά. Διότι, η προσποίηση μπορεί να είναι στα λόγια και να ξεγελάσουμε τον εξωτερικό παρατηρητή, αλλά οι πράξεις αποκαλύπτουν με ασφάλεια τον πυρήνα, αλλά και την επεξεργασία που συντελέστηκε μέσα μας, για να προκύψει το αποτέλεσμα που κρίνεται. Εμείς, βέβαια, θεωρούμε ότι με τα λόγια θα πείσουμε για τις ορθές μας σκέψεις και τα καλά μας συναισθήματα, ωστόσο, αυτό, εάν δεν αποδειχθεί από τα ίδια τα πράγματα και τα έργα μας, παραμένει μια προσωπική φαντασία, η οποία δεν μπορεί να ωφελήσει κανέναν, ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ο “φαρισαϊσμός”, δηλαδή το ξεγέλασμα των άλλων για κάτι που δεν ισχύει στην πραγματικότητα, είναι μια επικίνδυνη λογική, η οποία εάν συνεχιστεί, μπορεί να οδηγήσει την ζωή μας σε αδιέξοδα και δουλείες. Αντίθετα, η ειλικρινής στάση χωρίς υστεροβουλίες, αποφέρει ελευθερία στο άτομο και υγεία στους γύρω του. Αυτός ήταν ο κανόνας της διδασκαλίας του Χριστού, άσχετα εάν εμείς δεν πετύχαμε να σταθούμε στα πόδια μας χωρίς την υποκριτική και την αναληθή στάση απέναντι στην αλήθεια της καθημερινής αλλά και της διαχρονικής μας καθημερινότητας.