Η προσπάθεια του Χριστού να φέρει σε σταθερότητα και ασφαλή επίγνωση τους ακροατές του σε σχέση με τους νόμους της βασιλείας του θεού, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι χρησιμοποίησε ως παραδείγματα – παραβολές – τα φυσικά φαινόμενα και όχι ιδεολογίες.
Η σταθερή εικόνα της φύσης και των νόμων που την διέπουν ήταν η βάση πάνω στην οποία ήθελε να στηρίξει ο Χριστός την ασφάλεια των αναζητήσεων των ακροατών του.
Και φυσικά αυτό δηλώνει όχι μόνον το ενδιαφέρον του για την ασφάλεια της πίστης, αλλά υποδεικνύει και τον τρόπο αναζήτησης των δεδομένων της βασιλείας του θεού. Δεν χρειάζονται δηλαδή φιλοσοφίες, αλλά αρκεί η παρατήρηση και, όπου είναι δυνατή, η έρευνα του φυσικού κόσμου, για να γίνει κατανοητή η δύναμη του δημιουργού αλλά και η σοφία με την οποία συντάσσονται όλα τα δικά του δημιουργήματα.
Από αυτήν την σταθερή βάση ήθελε ο Χριστός να ξεκινούν όλες οι αναζητήσεις για την κατανόηση της βασιλείας του θεού, μιας βασιλείας που εκτείνεται και πέραν του φυσικού μας θανάτου.
Όπως δηλαδή η φύση δεν πεθαίνει αλλά ανανεώνεται με νέες μορφές κάθε στιγμή, με παρόμοιο τρόπο και η ανθρώπινη ζωή δεν πεθαίνει αλλά μεταμορφώνεται. Και αυτή η μεταμόρφωση δεν επιβάλλεται εξωτερικά, αλλά ξεκινά από το εσωτερικό του ανθρώπου και αργότερα θα γίνει εμφανής και στο περιβάλλον.
Αυτή η μεταμορφωτική διαδικασία των αλλαγών έχει ως αφετηρία την πίστη στην ανάσταση του Χριστού, έχει ως υλικό τροφοδοσίας τα λόγια και την διδασκαλία του Χριστού, και επιβεβαιώνεται από την πρακτική λογική της καθημερινότητας.
Και επειδή κάθε φυσικό πρόσωπο είναι εφοδιασμένο με το στοιχείο της πίστης, η προσέγγιση και εφαρμογή της πίστης στην ανάσταση του Χριστού και στην διδασκαλία του είναι το στοιχείο που διαχωρίζει την πορεία των φυσικών προσώπων: η γνώση και εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού δεν έχει συνέπειες μόνον στην καθημερινή μας συμπεριφορά, αλλά μας συνδέει και με την αιωνιότητα, βασικό και στοιχειώδες χαρακτηριστικό του δημιουργού της ζωής. Διότι μπορεί εποχιακά όλα τα έμβια όντα να φαίνεται ότι πεθαίνουν, στην πραγματικότητα όμως η ζωή συνεχίζεται μέσα από τον θάνατό τους και αυτό αποτελεί ένα νέο στοιχείο φυσικής παρατήρησης.
Η δύναμη της ανάστασης που δρα και λειτουργεί οργανωμένα μέσα στην υπαρξιακή υπόσταση του ατόμου, είναι η μεγάλη μεταμορφωτική δύναμη που εγγυάται την διατήρηση της ζωής του δημιουργού και μετά την βεβαίωση του φυσικού μας θανάτου.
