Είναι γνωστό ότι η αμάθεια είναι καλύτερη από την ημιμάθεια, γιατί η ημιμάθεια εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους τραγικών λαθών που μπορεί να καταστρέψουν την ζωή.

Ό,τι γνωρίζω πρέπει να το γνωρίζω σε βαθμό που να επαρκεί για τις ανάγκες μου τουλάχιστον. Και αυτή η αλήθεια στα θέματα της πίστεως στην καθημερινή ζωή έχει ιδιαίτερη αξία. Καθένας καλείται να προχωρήσει από το απλό στο σύνθετο, από την όψη στην ουσία, από την επιφάνεια στο βάθος, από την εικόνα στην ερμηνεία του περιεχομένου της εικόνας.

Τα πασαλείμματα στην ζωή της πίστης είναι ο χειρότερος σύμβουλος για τον άνθρωπο που επιθυμεί να προχωρήσει σε επιτυχία καθημερινής αλλά και αιώνιας ζωής. Για τον λόγο αυτό και ο απόστολος Παύλος παρομοιάζει την πορεία της γνώσης μας με την σχέση του παιδιού που ζει με τον πατέρα του στο ίδιο σπίτι. Κάθε παιδί δηλαδή που ζει με τον πατέρα του στο ίδιο σπίτι, μαθαίνει να μιμείται τους γονείς του.

Πρώτα κατανοεί αβίαστα τη σχέση και την εξάρτηση από τους γονείς του, και στη συνέχεια μιμείται τις δικές τους συνήθειες και πράξεις. Πρώτα δέχεται την αγάπη και την φροντίδα των γονιών, και στη συνέχεια επαναλαμβάνει με φυσικό τρόπο όσα εκείνοι κάνουν κάθε μέρα. Ο ασφαλέστερος τρόπος να μάθει το παιδί κάτι είναι να διδαχθεί, αλλά και να δει τον πατέρα του πως ακριβώς το κάνει. Τότε και η σχέση παιδιού και πατέρα γίνεται βαθύτερη, αλλά και τα αποτελέσματα είναι ασφαλέστερα.