Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η παράδοση και η ανανέωση είναι δυο βουνά ανάμεσα στα οποία κινούμαστε. Η παράδοση προσφέρει την ασφάλεια.

Η ανανέωση προσφέρει κέφι και αισιοδοξία, προσφέρει νέους ορίζοντες, προσφέρει ευκαιρίες για νέες κατακτήσεις, προσφέρει τον καινούριο άνθρωπο, τον άνθρωπο που αφήνει πίσω του κατεστημένες συνήθειες που δεν τον βοηθούν πλέον, για να μπορεί το πνεύμα του θεού να οδηγήσει σε νέες εμπειρίες, νέες κατακτήσεις. Και φυσικά αυτό δεν αφορά μόνον τα ζητήματα της πίστης, αλλά αφορά και τα ζητήματα της καθημερινότητας.

Ο άνθρωπος που ξέρει να ανανεώνεται στο πνεύμα του νου του, ξέρει και να σχεδιάζει νέα πράγματα για την καθημερινότητα, ξέρει να φέρνει τον νέο αέρα στη ζωή.

Στους θρησκευόμενους μαθητές του ο Χριστός έδωσε νέο πρόγραμμα, όταν τους είπε ότι θα πρέπει να κινηθούν στα Ιεροσόλυμα, αλλά και στην Σαμάρεια και μέχρι τα έσχατα της γης. Και είναι προφανές ότι και αυτοί δεν ήταν ώριμοι για να δεχθούν μια τόσο μεγάλη αλλαγή, μια τόσο ιστορική για την προσωπική τους ζωή μετάλλαξη και μετάβαση από το σύνηθες στο άγνωστο, από τα καθιερωμένα στα δύσβατα μονοπάτια της επαφής με τον ξένο κόσμο. Με μια διαφορά.

Η εντολή του Χριστού δεν ήταν χωρίς εφόδια. Πρώτα τους εξήγησε ότι θα λάβουν δύναμη από τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος και μετά θα ξεκινούσαν το μακρινό ταξίδι της επαφής με τον μη Ιουδαϊκό κόσμο. Και φυσικά θα είχαν ανάγκες, και φυσικά για όλα θα φρόντιζε εκείνος. Γιατί η παραμονή μόνον στην Ιερουσαλήμ, στον γνώριμο δηλαδή για κείνους τόπο της παράδοσής τους, θα γεννούσε νέους κινδύνους, χειρότερους από αυτόν που είχε οδηγήσει τον Ιούδα στην αγχόνη.