Επωνυμία είναι η κοινωνική κατάσταση κατά την οποία είμαι γνωστός σε ανθρώπους που εγώ δεν γνωρίζω, αλλά με αναγνωρίζουν εκείνοι. Δεν σημαίνει, δηλαδή, ότι δεν έχω επώνυμο, αλλά ότι το επώνυμό μου δεν είναι γνωστό έξω από τα δικά μου στενά όρια, έξω, δηλαδή πέρα από φίλους και συγγενείς. Και αυτό είναι σημαντικό να διευκρινιστεί, ότι δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος επί γης που να μην έχει επώνυμο – και αριθμό φορολογικού μητρώου για τους ενήλικες – διότι η εγγραφή στα μητρώα της κοινωνίας είναι αυτόματη και όλοι οι ζώντες κατά την διάρκεια του βίου αποδίδουμε λόγο για τις πράξεις μας, ακόμη και αν αυτές δεν είναι καλές ή κακές, όπως πχ να πληρώνουμε τους φόρους που επιβάλλει το κράτος.
Με λίγα λόγια, καθένας που γεννιέται πάνω στη γη έχει επώνυμο – και όνομα – αλλά δεν είναι γνωστός πέρα από τα φυσιολογικά του όρια. Η επωνυμία, επομένως, δεν είναι υπαρξιακό κομμάτι της ζωής μας, αλλά είναι ένα πρόσθετο στοιχείο που ενσωματώνεται στην ατομική μας καθημερινότητα, και πολλές φορές μας επηρεάζει στις σκέψεις, στους υπολογισμούς, τις επιλογές και τις αποφάσεις, ακόμη και πριν γίνουν αυτές πράξεις ορατές από τους άλλους. Η επωνυμία, δηλαδή, δεν είναι αυθεντικό και βασικό στοιχείο της προσωπικότητάς μας, αλλά αποτελεί ένα πρόσθετο στοιχείο, το οποίο έρχεται να προστεθεί και να μπολιαστεί στην υπαρξιακή μας υπόσταση. Και ως εδώ τα πράγματα είναι κατανοητά και διαχειρίσιμα από το καθένα άτομο.
Τα πράγματα γίνονται δύσκολα όταν η προβολή του ονόματός μας ξεπερνά τα όρια των επιλογών μας, και γίνεται γνωστό σε μεγαλύτερο πληθυσμό, με αποτέλεσμα αυτός ο πληθυσμός να επηρεάζεται από την δική μου ζωή ως επώνυμου, αλλά παράλληλα και εγώ να επηρεάζομαι από τους άγνωστους “φίλους” και followers – κατά την σύγχρονη ορολογία – και πρέπει και εγώ να έχω την αντοχή και την δύναμη να διατηρήσω το profile μου στο επίπεδο που το κοινό των followers να συνεχίζει να ικανοποιείται, ώστε να διατηρείται η εικόνα που έχουν σχηματίσει για μένα. Και αυτό σημαίνει ότι, πολλές φορές για να το πετύχει ο επώνυμος, απαιτείται μεγαλύτερη και σοβαρότερη θυσία αξιών και περιεχομένου, άρα το άτομο υφίσταται μια αφαίρεση από τον εσωτερικό του κόσμο και τις αξίες της ζωής του, προκειμένου να φανεί στους άλλους ότι είναι αυτό που εκείνοι νομίζουν και όχι αυτό που ο ίδιος πραγματικά είναι.
Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα στους ανθρώπους που θέλουν να αυξήσουν την πίστη στον εσωτερικό τους κόσμο. Διότι η προσπάθεια διατήρησης μιας εικόνας, που δεν αντιστοιχεί στην αλήθεια και την πραγματικότητα, έχει πολλές φορές υψηλό κόστος στις αξίες του εσωτερικού μας κόσμου, με αποτέλεσμα να χάνουμε την επαφή με την αλήθεια και την πραγματικότητα και να υψώνουμε αξίες που δεν έχουν αντίκρισμα στον ατομικό μας εσωτερικό κόσμο, άρα γίνεται αφαίρεση σταδιακή, η οποία μπορεί να οδηγήσει και σε λάθος εκτιμήσεις γύρω από τα σοβαρά ζητήματα της ζωής. Η επωνυμία είναι καλή όταν προέρχεται από τους ξένους, αλλά ο Χριστός εξήγησε ότι ο εσωτερικός μας κόσμος έχει μεγαλύτερη αξία από κάθε κατάκτηση στον κόσμο της σύντομης ζωής μας πάνω στη γη.