Είναι βέβαιο ότι η επωνυμία μας μάς φέρνει κέρδος. Αυτό, βέβαια, δεν γίνεται αυτόματα, διότι έχει προηγηθεί η ατομική μας προσπάθεια για να κατακτήσουμε την επωνυμία, δηλαδή να μας ξέρουν περισσότεροι άνθρωποι, από αυτούς που εμείς γνωρίζουμε. Και αυτή ακριβώς η προσπάθεια σημαίνει ότι έχουμε ξοδέψει χρόνο και δύναμη για να φτάσουμε στον στόχο της επιτυχίας, περνώντας μέσα από αμφισβητήσεις και δυσκολίες κάθε στιγμή. Και είναι βέβαιο ότι αυτό το ταξίδι της επιτυχίας που θα φέρει και την προβολή και την επωνυμία, διαρκεί χρόνο και απαιτεί προσπάθειες, οι οποίες, μαζί με την υπομονή θα μας προμηθεύσουν και την αναγκαία εσωτερική υποδομή, ώστε η επωνυμία και η επιτυχία να αποφέρει καρπούς μακράς πνοής και διάρκειας χρόνου.
Καθένας μας, δηλαδή, αποταμιεύει και την ατομική του εμπειρία, μέσα από την οποία έχει περάσει, και αυτό αποβαίνει πολύτιμο στοιχείο του εσωτερικού μας κόσμου – η έξις όπως έλεγαν οι αρχαίοι, η εμπειρία όπως θα την λέγαμε εμείς σήμερα – διότι αυτό το στοιχείο θα καθορίσει και την μελλοντική μας συμπεριφορά, έχοντας μάθει από τα λάθη και τις επιτυχίες, διατηρώντας πάντα την ισορροπία μεταξύ ενθουσιασμού επιτυχίας και πραγματικού μόνιμου κέρδους. Στόχος, δηλαδή, της ατομικής μας προσπάθειας δεν είναι μόνο η επιτυχία μια φορά, άπαξ όπως θα έλεγαν οι αρχαίοι, αλλά στόχος είναι η παιδεία και η επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων, που έχουν οδηγήσει στην επιτυχία ή την αποτυχία εκείνης της μιας προσπάθειας.
Η απογοήτευση δεν έχει θέση σε καμιά από τις δύο περιπτώσεις, δηλαδή την επιτυχία ή την αποτυχία. Διότι, η αποτυχία είναι φυσικό να φέρνει την απογοήτευση. Όμως και η επιτυχία έχει το δικό της αντίκρισμα, το οποίο μπορεί να μετατραπεί σε απογοήτευση, όταν η επιτυχία δεν έχει στόχο, και μάλιστα μη ορατό στο εγγύς μέλλον, αλλά είναι προσδοκία μέλλοντος. Και αυτό συμβαίνει όταν το άτομο δεν έχει απώτερους ή και απώτατους στόχους.
Η ικανοποίηση, δηλαδή, από μια επιτυχία, για να έχει μονιμότητα, πρέπει να συνοδεύεται και από ένα όραμα εσωτερικού κόσμου, το οποίο δεν θα περιορίζεται μόνο στις παρούσες συνθήκες και περιστάσεις, αλλά θα έχει βάσεις και προοπτικές μέλλοντος. Και αυτό σημαίνει ότι το άτομο, μαζί με τις προσπάθειες για καθημερινή επιτυχία στον τομέα που απασχολείται, πρέπει να έχει, ή μάλλον θα ήταν ωφέλιμο να έχει, και επίγνωση των μη ορατών πραγμάτων.
Η έλλειψη αυτή θα περιορίσει τους προσωπικούς του ορίζοντες, και η επιτυχία μπορεί να αποβεί μάταιη, δηλαδή χωρίς τους καρπούς που κάποιος προσδοκά. Αντίθετα, οι πλατύτεροι ορίζοντες ανοίγουν προοπτικές. Και όσο μακρύτερα βάζει κάποιος το όριο του δικού του ατομικού ορίζοντα, τόσο περισσότερο ανοίγει και ο δρόμος της απλής καθημερινότητας, διότι δεν εγκλωβίζεται το άτομο στην σημερινή του μόνο εικόνα, αλλά επεκτείνεται και σε εικόνες του μέλλοντος, οι οποίες δεν είναι ορατές από τους άλλους.
Αυτός ήταν ο στόχος της διδασκαλίας του Χριστού: να υποδείξει την επιτυχία στο σήμερα, αλλά και να διδάξει τους νέους ορίζοντες, έξω από την μιζέρια στην οποία μπορεί κάποιος να βιώνει την δική του καθημερινότητα.