Η τροφοδοσία του εσωτερικού μας κόσμου γίνεται μέσα από τις πέντε αισθήσεις μας. Από εκεί περνάνε όλες οι πληροφορίες, οι οποίες θα τύχουν αστραπιαίας επεξεργασίας στην συνείδησή μας, και στην συνέχεια θα βγει το συμπέρασμα για την πράξη ή την αντίδρασή μας. Αυτό δηλώνει ότι, παρά την εξωτερική επίδραση που δεχόμαστε, η τελική επιλογή και απόφαση ανήκει αποκλειστικά στο άτομο που ζει εκείνη την εμπειρία αυτή την στιγμή και κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες. Δεν είναι, δηλαδή, όλα “ίσιωμα”, αλλά όλα αλλάζουν κάθε στιγμή και μπορεί κάτι που τώρα είναι ωφέλιμο, την επόμενη στιγμή να είναι επιζήμιο ή αντίθετα.
Αυτό σημαίνει ότι το άτομο δεν μπορεί να παραιτείται της ευθύνης του όσο ζει, διότι θα προκύψουν λάθη και αμαρτήματα, τα οποία και θα πληρωθούν στο ακέραιο. Και επειδή όλοι θέλουμε το καλύτερο για τον εαυτό μας και τους γύρω, καταλαβαίνουμε ότι η ατομική ευθύνη δεν μεταβιβάζεται σε τρίτους, αν και εμείς θα θέλαμε οι άλλοι να φταίνε για τα λάθη, και εμείς να απολαμβάνουμε μόνο το καλό. Ωστόσο, αυτό είναι στην θεωρία. Γιατί στην πράξη όλοι καταλαβαίνουμε τις ευθύνες και ξέρουμε ποιός φταίει ή όχι. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Όσο ψάχνουμε και ερευνούμε τα κίνητρα και τις μεθόδους που εφαρμόζουμε καθημερινά, ανακαλύπτουμε πλευρές της δικής μας ευθύνης που αγνοούσαμε και θεωρούσαμε ότι εμείς είμαστε εντάξει και φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από μας.
Και ο Χριστός έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Το πρώτο βήμα για να είναι κάποιος σοβαρός και υπεύθυνος άνθρωπος στην δική του καθημερινότητα, είναι η αναγνώριση των ατομικών μας λαθών και η ανοχή στα λάθη των άλλων. Δηλαδή, το αντίθετο από εκείνο που όλοι κάνουμε καθημερινά, με αποτέλεσμα τα πράγματα να γίνονται όλο και πιο δύσκολα και περίπλοκα. Η άγνοια δεν είναι πάντα ο καλύτερος σύμβουλος της καθημερινότητας. Διότι, το παιδί δεν ξέρει. Ο ώριμος άνθρωπος ξέρει, και εάν δεν ξέρει, μπορεί να το μάθει ο ίδιος. Αλλά, συνήθως, θέλουμε να κρυφτούμε πίσω από την δήθεν άγνοιά μας, και προφασιζόμαστε ότι δεν ξέραμε, ενώ στην ουσία μπορούσαμε να μάθουμε ό,τι θα έπρεπε να ξέρουμε.
Η εξαπάτηση, δηλαδή, του εαυτού μας, προηγείται της απάτης του άλλου, ο οποίος, εάν έχει στήσει κάποια απάτη, θα αποκαλυφθεί και θα πληρώσει εκείνος το τίμημα και όχι οι άλλοι. Ο Χριστός, δηλαδή, δεν άφησε τα πράγματα στην επιφανειακή μόνο κρίση και εικόνα, αλλά συνέστησε την αναζήτηση της αλήθειας, ανεξάρτητα από το βάθος και την πολυπλοκότητα της εικόνας. Διότι, καθένας που ενδιαφέρεται να μάθει την αλήθεια, και το θέλει με όλη του την καρδιά, θα το βρει και θα το μάθει. Οι υπεκφυγές και οι αναζητήσεις ευθυνών σε τρίτους δεν βοηθούν στην ατομική μας καθημερινότητα, αλλά μάς στέλνουν βαθύτερα στην άγνοια και στα αδιέξοδα.