Η αύξηση του πλούτου μας περνάει μέσα από τις προσωπικές μας επιλογές και από την ατομική μας ευθύνη. Τόσο για την απόκτηση, όσο και για την διατήρηση. Κανείς δεν υπάρχει που να είναι πλούσιος και να μην κοπίασε να αποκτήσει τον πλούτο, και κανείς δεν τον διατήρησε χωρίς ευθύνη. Διότι, όλα χάνονται όταν δεν υπάρχει η ατομική ευθύνη και ο ατομικός αγώνας.
Πολύ περισσότερο, εύκολα χάνονται όσα δεν είναι υλικά πράγματα, δεν είναι, δηλαδή, εύκολα αντιληπτά και διαχειρίσιμα, διότι είναι μη ορατά και κατά κανόνα δεν προσέχουμε σε αυτά, όπως προσέχουμε για τα χρήματα και τα άλλα υλικά στοιχεία που διαθέτει καθένας στην ατομική του καθημερινότητα. Όσα, δηλαδή, δεν είναι χρηστικά στην καθημερινή μας ζωή, αντικείμενα και άλλα υλικά, εύκολα τα ξεχνάμε και ο χρόνος τα καλύπτει ή και εξαφανίζει την παρουσία τους.
Αυτό συμβαίνει, κυρίως, για τον μη ορατό κόσμο μας, δηλαδή τις σκέψεις και τα αισθήματά μας, τα οποία καθορίζουν και τις αποφάσεις μας, ωστόσο δεν δίνουμε μεγάλη σημασία στην ύπαρξή τους και στην καλλιέργεια τέτοιων θεμάτων. Αντίθετα τα παραμελούμε και μόνον όταν μια αδυναμία ή ασθένεια κτυπήσει την πόρτα μας, τότε τρέχουμε να καλύψουμε τα κενά και να βρούμε λύσεις που θα μπορούσαμε πιθανόν να έχουμε καλλιεργήσει νωρίτερα. Διότι, τίποτα δεν πέφτει ξαφνικά από τον ουρανό, αλλά τα περισσότερα καθημερινά θα μπορούσαμε με άλλη διαχείριση να τα έχουμε προβλέψει και να αντιμετωπίζονται πιο εύκολα ή και να τα έχουμε αποφύγει εξ ολοκλήρου.
Και αυτό ήταν το μήνυμα του Χριστού. Δεν ήταν να φύγουμε από τον κόσμο και τα προβλήματά του, αλλά να μαθαίνουμε μέσα από την καθημερινή μας ζωή, πώς να προτιμούμε επιλογές, οι οποίες θα μας οδηγήσουν σε ασφαλέστερους δρόμους και καλύτερα αποτελέσματα. Διότι, κατά την διδασκαλία του Χριστού όλα τα εμπόδια είναι θέματα πίστεως και καλλιέργειας αυτής, και των όσων συνοδεύουν την ζωή της πίστης.
Διότι, πίστη δεν είναι μόνο η πίστη στον θεό ή το ιερό πρόσωπο που καθένας επικαλείται για βοήθεια σε κρίσιμες στιγμές, αλλά είναι και ένα εσωτερικό εφόδιο, ένας εσωτερικός “μηχανισμός” που λειτουργεί μέσα στο σώμα μας και καθιστά το σώμα μας ικανό να προβλέπει πράγματα και να θεωρεί ως υπαρκτά, στοιχεία που δεν έχουν ακόμη εμφανιστεί στο ορατό προσκήνιο, αλλά υπάρχουν και συντελούνται στο παρασκήνιο, πριν εμφανιστούν στην ζωή μας. Ελπιζομένων υπόσταση και έλεγχος πραγμάτων που δεν φαίνονται, είναι ορολογίες που δεν τις έχουμε συνηθίσει, αλλά αποτελούν το καταστάλαγμα της πρακτικής ζωής, όπως την παραδίδει η Καινή Διαθήκη.
Και η καλλιέργεια της πίστης σε όλες τις διαστάσεις, έχει απτά αποτελέσματα στην πρακτική καθημερινή μας ζωή, όταν αυτή εφαρμόζεται συστηματικά και με παραγωγική αύξηση, μέσα από την ατομική μας επίγνωση της παρουσίας του θεού στην καθημερινή μας πρακτική ζωή, και όχι μόνο κατά την εκτέλεση των ατομικών μας θρησκευτικών υποχρεώσεων.