Η προβολή του ονόματος, δηλαδή η επωνυμία, παίζει συχνά καθοριστικό ρόλο στον εμπλουτισμό των ήδη υπαρχόντων ενός ατόμου, και κατά συνέπεια και της γύρω του κοινωνίας. Η γνωριμία του κοινού με το όνομά μας φέρνει πλούτο κάθε είδους, άρα η επωνυμία είναι κάτι που το επιδιώκουμε όλοι γιατί συμβάλλει στην αύξηση της ατομικής μας περιουσίας, για άλλους περισσότερο και για άλλους λιγότερο. Και, φυσικά, για το θέμα αυτό υπάρχει “συνωστισμός”, ιδιαίτερα στις θέσεις εκείνες όπου εκτός από τον απλό πλουτισμό, έρχεται και το χειροκρότημα, δηλαδή η επί τόπου αναγνώριση της αξίας μας από το κοινό.
Αυτή ακριβώς η πλευρά της καθημερινότητας συνήθως μάς κυριεύει και προχωρούμε πέραν των δικών μας ορίων, προκειμένου να πάρουμε μερίδιο και από πράγματα που στην πραγματικότητα ανήκουν σε άλλους. Και αυτό μπορεί να φέρει ανταγωνισμό και συγκρούσεις, με αποτέλεσμα να χάνεται το κέρδος από την απόκτηση της μεγαλύτερης επωνυμίας και της προβολής του ονόματός μας. Δηλαδή, ενώ στην αρχή η προβολή είναι αρεστή, στο τέλος, εάν γίνει λάθος χειρισμός, μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτη επιζήμιο για τον καθένα. Ιδιαίτερα εάν η προβολή σχετιστεί και με οικονομικές απολαβές, τότε το πρόβλημα μπορεί να φτάσει στο απροχώρητο και αντί για κέρδος να υπάρξει ζημία.
Μάλιστα, εάν πρόκειται για πλουτισμό που κάποιος άλλος τον έχει στερηθεί, υπάρχει κίνδυνος να αναπτυχθεί το μίσος, η περιφρόνηση, η απαξίωση και όλες οι αρνητικές δομές, από τις οποίες θα προκύψει μεγαλύτερη ζημία. Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός έβαλε την τιμή που μας αποδίδουν οι άνθρωποι όσο είμαστε στην ζωή, σε δεύτερη ή τελευταία μοίρα, διότι εύκολα μπορεί να προκαλέσει ουσιαστικά προβλήματα στις συνειδήσεις κάποιων ατόμων και αντί για κέρδος να εισπράξουμε διωγμό και επίθεση. Η προβολή, δηλαδή, των επιτυχιών μας πρέπει να γίνεται με βάση την ταπεινοφροσύνη και όχι της υπερηφάνεια, η οποία προκαλεί μόνη της αντιδράσεις και παρακρούσεις, αντί για πραγματικό έπαινο και θετική προβολή.
Το κυνήγι δηλαδή της δημοσιότητας και της επωνυμίας, πρέπει να υπακούει και στους όρους της κοινωνικής κατάστασης που επικρατεί, διότι διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος εκτεταμένης ζημίας. Και ο Χριστός έδωσε το παράδειγμα. Όλοι όσοι τον τιμούσαν όταν τους θεράπευε και τους ευεργετούσε,όταν ήρθε η ώρα της κρίσης, πάντες τον εγκατέλειψαν χωρίς ίχνος αναγνώρισης της προσφοράς του στο κοινό καλό. Ακόμη και οι στενοί του μαθητές και συνεργάτες απομακρύνθηκαν και αμφέβαλλαν για πολλά που είχαν εκτιμήσει ως πολύτιμα νωρίτερα από τον ίδιο τον Χριστό. “Όσοι θέλετε να κρατήσετε την πίστη έως το τέλος, πρέπει να αποφεύγετε την μεγάλη προβολή και την επωνυμία, διότι ο έπαινος των ανθρώπων είναι αβέβαιο δεδομένο στην ατομική μας εξέλιξη, όταν αναζητούμε την στενότερη επαφή με τον δημιουργό, προκειμένου να περάσουμε με επιτυχία τον δικό μας Γολγοθά της καθημερινότητας”.