Τελικά ο έπαινος και η προβολή είναι καλύτερη από την ανωνυμία, διότι αυτή μάς βοηθά να αναγνωρίσουμε πτυχές του εαυτού μας και μάλιστα του εσωτερικού μας ανθρώπου, της περιοχής της προσωπικότητάς μας που κανείς άλλος δεν έχει πρόσβαση εκτός από μας τους ίδιους. Το θέμα και το πρόβλημα, δηλαδή, δεν προκύπτει από την επωνυμία και την προβολή εκ μέρους της κοινωνίας και των άλλων, αλλά το πρόβλημα μπορεί να προκύψει από την δική μας αποδοχή αυτής της αναγνώρισης. Να νομίζουμε δηλαδή ότι είμαστε εμείς σπουδαίοι, ξεχνώντας ότι όλοι έχουμε ότι μάς έχει δοθεί και κανείς δεν είναι αυτόφωτος.
Όλοι κουβαλάμε την οικογενειακή μας ιστορία και όλοι επιδρούμε πάνω στους άλλους, καθένας με τον τρόπο του. Όσο ισχυρότερος είναι κάποιος, τόσο λιγότερο κινδυνεύει από την υπερηφάνεια. Και όσο λιγότερο επιδιώκει ο ίδιος την προβολή του, τόσο η δική του ταπεινή συμπεριφορά τον προβάλλει στους γύρω και εκτιμάται μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής αποδοχής.
Συνεπώς, το θέμα δεν είναι το μεγάλο χειροκρότημα και οι έπαινοι εκ μέρους των άλλων, αλλά το πρόβλημα δημιουργείται μέσα μας από την ατομική μας αδυναμία να αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας και τις αδυναμίες και τα λάθη του. Διότι κανείς δεν ζει μόνος του πάνω στην γη. Όλοι μοιραζόμαστε τον ίδιο κόσμο, τις ίδιες συνήθειες, τα ίδια ήθη και έθιμα, και όλοι πίνουμε από το νερό της φωτεινής αλήθειας ή του σκοτεινού ψεύδους. Και το θέμα δεν είναι το φως ή το σκοτάδι που κυκλοφορεί γύρω, αλλά το θέμα είναι κατά πόσο αυτό το σκοτάδι συσκοτίζει την αδύναμη συνείδησή μας, ή το φως της αλήθειας φωτίζει τις αδυναμίες μας και μας μεταφέρει στο κλίμα της αυτογνωσίας και της μετάνοιας.
Χωρίς αυτή την πραγματικότητα, της αυτογνωσίας και της μετάνοιας, πράξεις που είναι στην ατομική μας σφαίρα και ευχέρεια, το σκοτάδι αυξάνεται και η ζωή γίνεται δύσκολη. Εάν όμως υπάρξει η φυσική αναγνώριση της μετριότητας, τότε μπορεί το φως να φωτίσει τους καθημερινούς μας δρόμους προς το περισσότερο φως, καθώς όσο φωτίζεται ο δρόμος και το δωμάτιο του εσωτερικού μας κόσμου, της ψυχής μας δηλαδή, τόσο περισσότερο ανοίγει η οπτική γωνία των εσωτερικών μας οφθαλμών, για να βλέπουμε τις λεπτομέρειες που παρεμβάλλονται και δεν αφήνουν το φως να προχωρήσει βαθύτερα.
Η ζωή, κατά την διδασκαλία του Χριστού δεν είναι τίποτα άλλο από την απόλαυση της ανακάλυψης της αλήθειας μέσα στην πρακτική μας καθημερινότητα, και όσο αυτή η αποκάλυψη αυξάνεται, τόσο η δράση της παρουσίας του θεού μπορεί να φέρει την επωνυμία και τα αγαθά που την συντροφεύουν για τώρα αλλά και στο μέλλον της ατομικής μας ζωής.