Στους ανθρώπους της καθημερινότητας είναι δύσκολο να γίνει κατανοητή η έννοια της αριστείας, ακριβώς γιατί το βάρος της καθημερινότητας εξαντλεί όλες τις φυσικές και ψυχικές μας δυνάμεις. Φυσικά, όχι της αριστείας με στόχο να τα καταφέρνω καλύτερα, αλλά της αριστείας που εμπεριέχει την επιθυμία να προαχθώ σε κάτι καλύτερο, το οποίο δεν γνωρίζω και προφανώς δεν έχω εμπειρία.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός έθεσε νέες βάσεις σκέψης και αντίληψης του κόσμου. Μιας αντίληψης που θεμελιώνεται και στηρίζεται στην καθημερινή και αληθινή πραγματικότητα, αλλά δεν εξαντλείται και δεν περιορίζεται από αυτήν.
Ο Χριστός άνοιξε νέους δρόμους κατανόησης του φυσικού και του μη ορατού ακόμη κόσμου – ακόμη και σήμερα, πολύ δε περισσότερο τότε που δεν υπήρχε internet και μικροσκόπια – με σκοπό να παρακινήσει κάθε ενδιαφερόμενο να αναζητήσει όχι μόνον το κατά την φύση καλύτερο, αλλά και το επέκεινα του φυσικού κόσμου καλύτερο, ήτοι την αριστεία που δεν γνωρίζει τέλος, την βελτίωση όχι κατά τα ανθρώπινα πρότυπα, αλλά κατά το πρότυπο του δημιουργού.
Αυτή ήταν όλη η προσπάθεια του Χριστού. Να παρακινήσει και να προσελκύσει κάθε εχέφρονα και ουσιαστικό αναζητητή της αλήθειας, παγκόσμιας και καθημερινής, να αναζητήσει πρώτα την δύναμη της ανάστασης, προκειμένου να εφοδιαστεί με εφόδια που δεν εξαντλούνται μόνον στις καθημερινές μας ανάγκες, αλλά παραμένουν αμείωτα – και μάλλον επαυξανόμενα – σε όλη την διάρκεια του επίγειου βίου μας, έχοντας και την προοπτική της αιωνιότητας.
Για τον λόγο αυτό και έθεσε σε πρώτη θέση και σε πρώτη προτεραιότητα την αναζήτηση της δικής του θέασης του κόσμου, της δικής του καθημερινότητας, της δικής του “βασιλείας” όπως ήταν τότε κατανοητή η έννοια της άσκησης της εξουσίας σε λειτουργίες εκτός του χρόνου, δηλαδή εκτός του φυσικού και μετρήσιμου με το ρολόι κόσμου.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η έννοια του μετρήσιμου χρόνου είναι πεπερασμένη, περιοριστική, και κατανοητή μόνον από τις κινήσεις του ήλιου που καθορίζει τον 24ωρο, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι στο διάστημα και μάλιστα στο εκτός του ηλιακού μας συστήματος διάστημα, ο χρόνος δεν έχει τα χαρακτηριστικά της δικής μας έννοιας, αλλά είναι μια συνισταμένη απροσδιόριστου χαρακτήρα.
Η θέαση του κόσμου με τις παραμέτρους της διδασκαλίας του Χριστού είναι μια άλλη προοπτική ζωής, μια άλλη καθημερινότητα, με άλλα στοιχεία αριστείας, με παραμέτρους που δεν κινούνται μόνον προς την βελτίωση της καθημερινότητας, αλλά μετακινούν τους ορίζοντες του ενδιαφερόμενου ατόμου στην φύση της δικής του αναστάσεως και πορείας προς τον δημιουργό.