Η καλή μου διάθεση για κάτι, η καλή μου επιθυμία και πρόθεση δεν είναι αρκετά. Είναι μια καλή αρχή, ένα καλό σημάδι. Γιατί καθένας μας θέλει η καλή διάθεση, η καλή πρόθεση να επιβεβαιωθεί και με αντίστοιχες πράξεις που θα αποδεικνύουν ότι δεν μείναμε στην ιδέα και στις προθέσεις, αλλά πληρώσαμε το κόστος σε χρόνο, κούραση και χρήμα και τελικά κάναμε το έργο που είχαμε την επιθυμία να κάνουμε. Η καλή μου διάθεση να γίνω γιατρός όταν ήμουν μικρός δεν σημαίνει ότι έγινα και γιατρός, αν την καλή μου διάθεση δεν συμπληρώσουν τα είκοσι χρόνια σπουδών για να μάθω την επιστήμη και στη συνέχεια να εξασκήσω το επάγγελμα και να ολοκληρωθεί ο κύκλος επιθυμία – σπουδές – επιτυχή αποτελέσματα. Όταν όμως ερχόμαστε στα ζητήματα της ζωντανής πίστης στον ζωντανό θεό, κατά κανόνα μένουμε στο νηπιαγωγείο, στις προθέσεις και τις καλές διαθέσεις, στα συναισθήματα και όχι στην ακριβή γνώση και πρακτική εφαρμογή των Λόγων. Μαθαίνουμε ίσως να συλλαβίζουμε, αλλά είμαστε πολύ μακριά από το να κατανοούμε τα νοήματα που μεταμορφώνουν την ζωή μας. Μένουμε παιδιά στο μυαλό και ώριμοι στην απάτη, παιδιά στα θρησκευτικά συναισθήματα αλλά επαγγελματίες στην πλεονεξία και την διαστροφή. Και ύστερα φταίνε όλοι οι άλλοι και ποτέ εμείς για τη μιζέρια και τη φτώχεια της ζωής μας.