Οι πεποιθήσεις και οι απόψεις μας δεν αλλάζουν εύκολα. Και τούτο διότι είναι βαθιά ριζωμένες μέσα στην συνείδησή μας, και η άρνησή ή η διαφοροποίησή τους απαιτεί δύναμη έξωθεν.
Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να αλλάξει κάποιος τις πεποιθήσεις του τις θρησκευτικές, αν δεν υπάρξει δύναμη εξ ύψους, δύναμη ανανεωτική, δύναμη σκέψης και φρόνησης, δύναμη κατανόησης του δημιουργού και της εποχής στην οποία καθένας μας ζει.
Διότι οι θρησκευτικές μας πεποιθήσεις έχουν σχέση με την πίστη μας, αλλά και με τις αξίες και τις προτεραιότητες των αξιών στην καθημερινότητά μας. Διότι μπορεί να υπάρχει πίστη μέσα στον άνθρωπο, αλλά η πίστη αυτή πρέπει να είναι παραγωγική και ανανεωτική, προσαρμοσμένη στις ανάγκες της κάθε εποχής.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο αναστημένος Χριστός εμφανίζεται στον Σαύλο, ένα Φαρισαίο πιστό αλλά διώκτη των αντιφρονούντων Χριστιανών της πρώτης εκκλησίας, ακριβώς για να μετατοπίσει την δύναμη της πίστης του στους καιρούς και στις συνθήκες – κοινωνικές και ατομικές – που επικρατούσαν μετά την διδασκαλία και την ανάσταση του Χριστού.
Ο Σαύλος διέθετε δύναμη πίστης και γνώσεις θρησκευτικές, αλλά οι ενέργειές του ήταν και εκτός χρόνου και εκτός πραγματικότητας. Η δολοφονία του Στεφάνου με το πρόσχημα της αυστηρής τήρησης του Μωσαϊκού Νόμου στην οποία είχε συμπράξει ο ίδιος, ήταν ένδειξη της αποφασιστικότητας του Σαύλου να στηρίξει την πατροπαράδοτη πίστη του, αγνοώντας όμως τους καιρούς που είχαν μεταλλαχθεί και από την τήρηση των εντολών είχε περάσει η ανθρωπότητα στην παρουσία του ζωντανού θεού στην καθημερινότητα των ανθρώπων, όπως αποδείχθηκε μετά την Πεντηκοστή.
Η αποστασία από τον ζωντανό θεό με κάλυμμα την εφαρμογή αρχών του Μωσαϊκού Νόμου, αρχών που είχαν ήδη ξεπεραστεί λόγω της άγνοιας και του φόβου που προκαλούσαν, ήταν προφανής.
Και ο μόνος τρόπος να πειστεί ο σκληρός Φαρισαίος ήταν να εμφανιστεί ο ίδιος ο Χριστός, και μέσα από μια συγκλονιστική προσωπική εμπειρία να αποτινάξει τις μέχρι τότε πεποιθήσεις του και να αποδεχθεί την αξία της ζωής του ανθρώπου, όπως ο δημιουργός την είχε δημιουργήσει.
Μιας ζωής που δεν είχε γνώμονα την τυφλή υπακοή, αλλά την οικογενειακή σχέση μεταξύ μελών την ίδιας οικογένειας, άσχετα από τις εξωτερικές διαφοροποιήσεις τους.
