Η διδασκαλία ως εργαλείο της καθημερινότητάς μας είναι μια πραγματικότητα, στην οποία εμπλέκεται άμεσα κάθε φυσικό πρόσωπο.

Από την θέση του μαθητή ή τη θέση του δασκάλου και του καθηγητή, όλοι σε κάποια περίοδο της ζωής μας βρεθήκαμε στα σχολεία της μάθησης και της συστηματικής διδασκαλίας. Βέβαια, η μάθηση και κυρίως η εμπειρία, δεν τελειώνουν με την περίοδο των σχολείων, αλλά συνεχίζονται δια βίου, δηλαδή όλοι μαθαίνουμε κάθε μέρα της ζωής μας, “γηράσκουμε αεί διδασκόμενοι” όπως έλεγαν οι αρχαίοι.

Ωστόσο, αυτό που έχει αξία δεν είναι η εποχή που μάθαμε κάτι ή ο τρόπος που το μάθαμε, αλλά ποιο είναι το περιεχόμενο της διδασκαλίας. Αν αυτό που μάθαμε μπορεί να μεταφραστεί σε αξία και να μεταμορφώσει την ζωή μου, τότε προφανώς αυτό έχει μεγάλη και ουσιαστική αξία. Και φυσικά, ο τρόπος που εγώ προσωπικά θα διαχειριστώ τις εξελίξεις που θα προέλθουν από την απόκτηση αυτής της γνώσης, είναι μια απόλυτα προσωπική υπόθεση, όπως ο τρόπος που διαχειρίζεται ένας χειρούργος γιατρός το νυστέρι και τις γνώσεις του.

Αυτό ήταν και το αποτέλεσμα της διδασκαλίας του αποστόλου Παύλου στον Άρειο Πάγο. Κανένας από τους παρόντες αρεοπαγίτες δεν αποδέχθηκε αμέσως την διδασκαλία της αναστάσεως. Ωστόσο, μετά το  δύσκολο μάθημα, κάποιοι εκτός πλέον του χώρου του Αρείου Πάγου ζήτησαν περισσότερη διδασκαλία και εξηγήσεις από τον Παύλο. Εκείνοι πίστεψαν και ο κόπος του δασκάλου δεν πήγε χαμένος.

Το πως διαχειρίστηκαν την διδασκαλία της ανάστασης όσοι αρεοπαγίτες πίστεψαν μετά το επίσημο μάθημα, και ποιες συνέπειες είχε για την ανθρωπότητα το περιεχόμενο του μαθήματος και ο τρόπος που εκείνοι το εφάρμοσαν στην συνέχεια, δεν έχει σχέση ούτε με τον δάσκαλο ούτε με την διδασκαλία. Καθένας που ακούει ένα μάθημα, έχει και την ευθύνη της εφαρμογής του στη ζωή του.