Προπόνηση ονομάζεται η προετοιμασία, η επίπονη προσπάθεια, για κάτι μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο. Όσο πιο σημαντικό είναι το ζητούμενο, τόσο και η προπόνηση είναι σκληρότερη, σε μεγαλύτερη διάρκεια χρόνου, και σε αυξανόμενη δυσκολία.

Ξεκινά η προπόνηση με απλά πράγματα, αλλά όσο περισσότερο θέλει κάποιος να αναδειχθεί και να πετύχει, τόσο πιο σκληρή και κοπιώδης είναι η προπόνηση στην οποία πρέπει να υποβάλλεται τακτικά και συστηματικά. Και αυτό αποτελεί κοινό τόπο για την κατάληψη μιας θέσης στον σύγχρονο κόσμο, είτε σε επιστήμες, είτε σε άλλες διεκδικήσεις.

Αντίθετα, δεν είναι γνωστή αυτή η πρακτική όταν μιλάμε για πράγματα έξω από τις πέντε αισθήσεις μας. Δεν θωρούμε αναγκαίο να υποβληθούμε σε εξετάσεις και προπονήσεις, όταν ομιλούμε για τα ζητήματα της πίστης. Με αυτά κρίνουμε ότι ασχολήθηκαν οι πρόγονοί μας και εμείς δεν έχουμε λόγο σε τέτοια ζητήματα. Για όλα εκείνοι μίλησαν, έγραψαν, μας παρέδωσαν τις απόψεις τους, άρα δεν συντρέχει λόγος να ασχοληθώ και εγώ. Και προφανώς αυτό είναι προσωπικά επιζήμιο, γιατί μου στερεί την ευκαιρία να εργασθώ για κάτι έξω από την βιοποριστική μου καθημερινότητα και έξω από όσα πετυχαίνω στα πλαίσια των αναγκών των πέντε αισθήσεών μου.

Και ενώ γνωρίζω ότι η ζωή δεν μπορεί να είναι τόσο άδικη και τόσο πρόσκαιρη, αρκούμαι μόνο στο γνωστό “έτσι είναι η ζωή και δεν αλλάζει”, χωρίς να είμαι πρόθυμος να μπω σε αναζητήσεις πέραν των φυσικών οφθαλμών μου. Όμως η ζωή μας διδάσκει ότι όπως για κάθε καλή επιτυχία απαιτείται και καλή προπόνηση και προετοιμασία, έτσι και για τα θέματα της αιώνιας ζωής, η προπόνηση  πρέπει να είναι εφάμιλλη της τιμής που εγώ αποδίδω στην αξία αυτή.