Παράλληλοι είναι οι δρόμοι που κινούνται δίπλα – δίπλα αλλά δεν συναντούνται. Καθένας έχει την δική του ιστορία, αν και εκ πρώτης όψεως φαίνονται να ταυτίζονται. Ωστόσο αυτό είναι πλάνη και αυταπάτη.
Αυτό ήταν το μάθημα του Χριστού για τα ζητήματα της ύπαρξης αλλά και της φύσης της αιώνιας ζωής ή της βασιλείας του θεού όπως αποκαλείται συνήθως στην Καινή Διαθήκη.
Για τους Εβραίους η είσοδος και συμμετοχή στην βασιλεία του θεού ήταν θέμα γενεαλογικού δένδρου και οικογενειακής καταγωγής.
Αυτή ήταν η δική τους άποψη για το θέμα αυτό, αλλά ο Χριστός δεν συμφώνησε μαζί τους, αν και ο ίδιος ήταν Εβραίος.
Η διάσταση που έφερε η νέα διδασκαλία του Χριστού περιλάμβανε όλους τους ανθρώπους πάνω στη γη ανεξαρτήτως χώρου και χρόνου, “εν ανθρώπω ευδοκία”.
Και αυτό δεν ήταν απλή επανάσταση, αλλά ήταν λόγος πολέμου μέχρι θανάτου. Και τούτο διότι όχι μόνον άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη είχαν και έχουν πλέον την ευκαιρία να αναζητούν και να ανακαλύπτουν τα μυστικά της αιώνιας ζωής του δημιουργού τους, αλλά εξέλειπε παντελώς η ιδέα της οικογενειακής διαδοχής.
Με λίγα λόγια, η οικογένεια μπορεί να τροφοδοτεί με υλικό το νέο κάθε φορά μέλος της, αλλά η ευθύνη λειτουργίας της ατομικής μου συνείδησης δεν ανήκει στην οικογένεια αλλά στο κάθε φυσικό πρόσωπο που έχει την ευθύνη της ζωής του.
Διότι όλους μας βολεύει η μεταφορά της ευθύνης στους άλλους και στην ιστορία, αλλά ο Χριστός ξεκαθάρισε με απόλυτο τρόπο ότι υπεύθυνος είναι ο ένας, “άνθρωπός τις”, που αποφασίζει να ακολουθήσει ή να απορρίψει τις οδηγίες του δημιουργού για την δική του συμμετοχή στην αιώνια ζωή.
Τα στίγματα του φόβου και της απόκρυψης, τα σημάδια των ρωγμών της προσωπικότητας, η αναζήτηση του ανύπαρκτου τέλειου και το αίσθημα της ανασφάλειας, στοιχεία που εντοπίζονται για πρώτη φορά στην περιγραφή της συμπεριφοράς του Αδάμ, απαιτούν προσωπική κατανόηση και αναζήτηση υπέρβασης που θα φέρουν και την καθημερινή αυτάρκεια αλλά και την προοπτική της αιώνιας ζωής.
