Στη διδασκαλία του Χριστού, άρα στις υποχρεώσεις κάθε ενός που θέλει να έχει εκτός από το όνομα και τη γνώση του περιεχομένου, είναι και η διάδραση, η ανταπόκριση στην οδηγία του δασκάλου για εφαρμογή των διαδικασιών της διδασκαλίας του στην καθημερινότητα.
Ο δάσκαλος δηλαδή δεν δίδαξε θεωρητικά μόνον, αλλά οδήγησε και τους μαθητές του στην πρακτική εφαρμογή της διδασκαλίας του, έτσι ώστε η πίστη και η εμπιστοσύνη τους να στηρίζεται στην ατομική τους εμπειρία και όχι μόνον στις περιγραφές τρίτων.
Αυτό φυσικά έχει ισχυρή σημασία και για μας σήμερα, δυο χιλιάδες χρόνια μετά, ακριβώς γιατί η πίστη και η εμπιστοσύνη μας στον δημιουργό μας δεν θα είναι σταθερή και ουσιαστική αν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε την εμπειρία της παρουσίας και της λειτουργίας της αποτελεσματικής πίστης στην προσωπική μας καθημερινότητα.
Ενώ δηλαδή η εμπειρία των άλλων μπορεί να είναι ένα θετικό παράδειγμα, μόνον η προσωπική μας εμπειρία θέτει τα ασφαλή θεμέλια της παραγωγικής πίστης και όχι φυσικά της απλής θεωρητικής, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποδειχθεί ανεπαρκής μπροστά στις προκλήσεις της σύγχρονης ζωής.
Διότι η καθημερινότητά μας βομβαρδίζεται από δασκάλους και πληροφορίες οι οποίες όμως μπορεί να εμπεριέχουν και δηλητηριώδη στοιχεία διαστροφής της αλήθειας για τον εσωτερικό μας άνθρωπο.
Συνεπώς η γνώση της αλήθειας είναι το βασικό στοιχείο με το οποίο θα διαχωρίσουμε το αληθές από το ψεύτικο, το φωτεινό από το σκοτεινό, την υγιαίνουσα διδασκαλία από τους μύθους και τις ιστοριούλες που δεν προσθέτουν πίστη, αλλά μάλλον τις περισσότερες φορές εμπεριέχουν σύγχυση και συσκότιση.
Για τον λόγο αυτό η επίγνωση της αλήθειας και η διάκριση και διακράτηση των αληθινών στοιχείων της υγιαίνουσας διδασκαλίας από τα στρεβλά της μυθολογίας, είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την κατανόηση των λειτουργιών της παραγωγικής και ζωντανής πίστης που λειτουργεί μέσα στην καθημερινότητα, αλλά με την προοπτική της αιωνιότητας.