Επάρκεια σημαίνει έχω αρκετά για να καλύψω τις ανάγκες μου. Το ερώτημα είναι για ποιες ανάγκες έχεις επάρκεια και για πόσον καιρό, αφού όλα αλλάζουν ή μπορεί να αλλάξουν κάθε στιγμή. Και αν μιλάμε για τα υλικά που έχω ανάγκη καθημερινά, το θέμα είναι σχετικά εύκολο, μια και η γη από την οποία όλα προέρχονται, έχει επάρκεια και αφθονία αγαθών για να καλύπτουμε τις ανάγκες της καθημερινότητας. Και προφανώς, αυτή η επάρκεια φέρνει και την ισορροπία στην ζωή μας, αφού προσφορά και ζήτηση, ανάγκες και αποθέματα, υπάρχουν σε κάθε είδος ανάγκης που μπορεί να παρουσιαστεί στο επόμενο μικρό διάστημα.
Το μεγάλο ζήτημα δεν είναι η επάρκεια και η αφθονία αγαθών και η ισορροπία του καθημερινού μου βίου, διότι αυτά έχουν ημερομηνία λήξης για όλους τους ανθρώπους επί γης. Η προσπάθεια του Χριστού δεν ήταν να μας διδάξει μόνον την επάρκεια των αγαθών που φέρνουν την καθημερινή μας ισορροπία, αλλά ήταν να μας διδάξει την επάρκεια των αγαθών του εσωτερικού μας κόσμου. Της περιοχής δηλαδή της προσωπικότητάς μας που δεν είναι ορατή και μετρήσιμη κατά τα μεγέθη της, αλλά από αυτήν εξαρτώνται όλα τα υπόλοιπα.
Μάλιστα, ο ίδιος ο Χριστός όχι μόνον δεν υποτίμησε την αξία της επάρκειας μέσα στην καθημερινότητα, αλλά σε αυτή την αξία, της επάρκειας και της ισορροπίας, στήριξε όλο το οικοδόμημα της πετυχημένης καθημερινότητας, που ενδιαφέρεται όμως και για την προοπτική της αιωνιότητας. Διότι τον αγώνα μας για την επάρκεια σε αγαθά επιβίωσης τον γνωρίζαμε και πριν έλθει ο Χριστός. Αυτό που ο ίδιος προσέθεσε στον τομέα αυτόν, ήταν η επάρκεια σε περιεχόμενου θεού και μέλλοντος. Άρα, αξιοποίησε και αξιοποιεί την εμπειρία στην γνώση μας για την καθημερινή επάρκεια των αγαθών της επιβίωσης, για να μας υποδείξει την οδό που φέρνει και στην επάρκεια και ισορροπία, στην κατάκτηση και διακράτηση των αγαθών, που αξιοποιούνται μετά την ολοκλήρωση του κύκλου της επίγειας ζωής μας.
Για τον λόγο αυτό και ο απόστολος Παύλος καλούσε – και καλεί – όλους τους ενδιαφερόμενους να μην περιορίσουν τον ορίζοντα της ζωής τους μέχρι τον τάφο, διότι έτσι αδικούμε τους εαυτούς μας και τον δημιουργό, αλλά να αφήνουμε περιθώρια απασχόλησης και με τα αγαθά που αξιοποιούνται μετά τον τάφο. Πρόκειται για αγαθά που όλοι καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν, αν και δεν διαθέτουμε ακόμη όρους μέτρησης αυτών των αγαθών.
Η φράση που χρησιμοποιεί στην επιστολή προς Εφεσίους “ίνα πληρωθήτε εις παν το πλήρωμα του θεού”, είναι ενδεικτική για το πώς ο ίδιος αντιλαμβανόταν το θέμα της πίστης στην ανάσταση και την καθημερινότητα των τότε χριστιανών. Τα περιθώρια της ζωής τους δεν έπρεπε να είναι εξαρτημένα από τον βραχύ βίο επί γης, αλλά έπρεπε να είναι συνάρτηση των δυνάμεων που πηγάζουν από τον ίδιο τον δημιουργό. Δυνάμεις που ενεργήθηκαν στην ανάσταση του Χριστού, και είναι η απόδειξη όχι μόνον της δύναμης, αλλά και της αποτελεσματικότητας στις πραγματικές διαστάσεις των αναγκών μας, προσβλέποντας στην προοπτική της αιωνιότητας.