Η εικόνα της ζωής μας ως δρόμος, ως πορεία την οποία ακολουθούμε δεν είναι νέα.

Είναι μια απλή φιλοσοφική εικόνα, διότι η μια πράξη διαδέχεται την προηγούμενη και αυτό λειτουργεί ως αλυσίδα, η οποία συνθέτει την καθημερινότητα και τελικά και το σύνολο της ζωής μας.

Το κύριο όμως θέμα είναι προς ποιο στόχο πορεύομαι και ποια πορεία ακολουθώ. Διότι εκεί που είναι ο στόχος μου, εκεί πρέπει να οδηγεί και ο δρόμος μου. Και ο δρόμος μου πρέπει να φτάνει μέχρι το στόχο μου και μάλιστα να είναι δοκιμασμένος, ώστε να φτάσω με ασφάλεια στον στόχο μου.

Εμείς οι Έλληνες κατά κανόνα ή δεν έχουμε καθόλου στόχους ή δεν γνωρίζουμε το δρόμο για να φτάσουμε εκεί. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γυρνάμε συνεχώς στα ίδια και στα ίδια χωρίς πρόοδο και χωρίς μέλλον. Ένα σοβαρό θέμα είναι ότι εγώ πρέπει να προχωρώ και όχι ο δρόμος.

Εγώ πρέπει να πορεύομαι και όχι κάποιος άλλος για μένα. Εγώ πρέπει να κάνω βήματα και να αλλάζω καθημερινά τη θέση μου, ακολουθώντας την πορεία μου και όχι την πορεία των άλλων. Και βέβαια αυτό προϋποθέτει ισχυρή προσωπικότητα που λαμβάνει αποφάσεις και εφαρμόζει τους κανόνες της πορείας και όχι μωρά τα οποία δεν θέλουν να αφήσουν το φόρεμα της μητέρας τους, φοβισμένα από το νέο κάθε μέρα περιβάλλον που αποκαλύπτεται κατά την διάρκεια της πορείας μας.

Ο Χριστός έθεσε τον εαυτό του στην διάθεσή μας να προχωρήσουμε πάνω στα ίχνη που εκείνος άφησε. Δεν προχωρά εκείνος για μας, αλλά εμείς πρέπει να βαδίζουμε την δική μας πορεία.