Βασική μη ορατή λειτουργία του εσωτερικού μας κόσμου είναι η αντιπαροχή, δηλαδή, εξετάζω τί θα λάβω σε αντάλλαγμα του πράγματος το οποίο κατέχω ήδη, και το δίνω σε αντάλλαγμα για να λάβω κάτι καλύτερο. Αυτή είναι η φύση της καθημερινής μας ζωής, και κανένας ζωντανός άνθρωπος δεν μπορεί να την παρακάμψει, άσχετα εάν δεν λειτουργεί στην επιφάνεια, ώστε να μπορούμε κάθε φορά να την περιγράφουμε με ακρίβεια και αριθμούς. Διότι, στο τέλος της ημέρας ή μιας υποθέσεως δεν εξετάζουμε μόνο τα καλά ή τα κακά συναισθήματα που δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο της εργασίας και των σχετικών διαδικασιών, αλλά εξετάζουμε πολύ προσεκτικά και το ουσιαστικό περιεχόμενο.
Εάν, δηλαδή, κάποιος δώσει ένα οικόπεδο ή μια ακίνητη περιουσία για αντιπαροχή, εξετάζει, τόσο κατά την περίοδο της σκέψης όσο και κατά την επόμενη περίοδο, τί θα κερδίσει από αυτή την παράδοση της περιουσίας του σε τρίτον, από τον οποίο προσδοκά ότι θα λάβει πολλαπλάσια των αξιών που ο ίδιος έχει παραχωρήσει με τους όρους της αντιπαροχής. Και αυτό είναι φυσικό, διότι κανείς άνθρωπος με την στοιχειώδη λογική δεν παραδίδει απρόσεκτα την υφιστάμενη περιουσία του, αφού κινδυνεύει να την χάσει, εάν ο τρίτος άνθρωπος δεν φανεί συνεπής στην υπόσχεσή του. Άρα, δεν αρκεί μόνο η καλή πρόθεση και η καλή εμπιστοσύνη, αλλά πρέπει να παρακολουθείται καθημερινά και η πρόοδος αυτής της “συναλλαγής”, ώστε να μην προκύψουν προβλήματα στο τέλος, τα οποία θα έπρεπε να έχουν εντοπιστεί νωρίτερα και να έχουν θεραπευτεί πριν φτάσουν στο οριστικό τους τέρμα, οπότε κάθε προσπάθεια βελτίωσης των αποτελεσμάτων θα είναι μάταιη και ατελέσφορη.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός πρώτος έδωσε μεγάλη σημασία σε αυτή την ανταπόδοση, δηλαδή την διαδικασία της αντιπαροχής εκ μέρους του δημιουργού, διότι αυτή η διαδικασία δεν είναι μόνο μια στιγμιαία πράξη, αλλά έχει ήδη παρελθόν, πρέπει να εξετάζεται σε κάθε “συναλλαγή”, και θα πρέπει να επιβεβαιώνεται σε κάθε στιγμή της πραγματικής και όχι της φανταστικής και της “πνευματικής” εξω-πραγματικότητας, και φυσικά έχει και μέλλον. Διότι, ο άνθρωπος που δεν θα δει τις επιτυχίες του τώρα, προφανώς δεν μπορεί να είναι βέβαιος και για την τελική του επιτυχία, διότι οι επιτυχίες καλλιεργούν την αισιοδοξία, καλλιεργούν την εμπιστοσύνη, έννοιες βαθύτερες από τα μετρήσιμα καθημερινά πράγματα, τα οποία καθένας μας διαχειρίζεται στην ατομική του καθημερινότητα.
Κάθε επιτυχία φέρνει χαρά και αισιοδοξία και κάθε αποτυχία πρέπει να φέρνει μελέτη και εμβάθυνση στη σχέση με εκείνον, στον οποίο έχουμε παραδώσει τον προσωπικό μας πλούτο. Διότι αυτός ο πλούτος δεν μας ανήκει ως “απόλυτη ιδιοκτησία” και διατήρηση στην αιωνιότητα, αφού μας έχει παραχωρηθεί για να τον αξιοποιήσουμε μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα, ώστε από αυτό τον εμπλουτισμό του υφιστάμενου πλούτου να προκύπτει ο “άρτος ο επιούσιος”, αλλά να θεμελιώνεται και βαθύτερα η προοπτική της αιωνιότητας, όπως μας δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός και μας το διαβεβαίωσαν οι πρώτοι μαθητές του, και μπορεί να γίνει και επιβεβαίωση μέσα από την δική μας εμπειρία.