Βασική αρχή της διδασκαλίας του Χριστού, για όποιον ενδιαφέρεται να την εφαρμόζει στην δική του καθημερινή ζωή, είναι η αντιπαροχή. Δηλαδή, να δίνω κάτι, ξέροντας ότι θα λάβω κάτι άλλο, προφανώς καλύτερο και πολυτιμότερο. Σε διαφορετική περίπτωση η πίστη μένει αδρανής. Διότι το άτομο που θέλει να πιστεύει και να εξασκεί την πίστη στις ατομικές του υποθέσεις, αλλά η πίστη του μένει αδρανής, δεν μπορεί να κατανοήσει τον τρόπο που ο δημιουργός διαχειρίζεται την ατομική του περίπτωση. Και, φυσικά, μέσα από αυτή την άγνοια της λειτουργίας του δημιουργού, το άτομο φτάνει στην ολιγοπιστία και τελικά στην αποστασία και την απιστία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ατομική του εξέλιξη στον παρόντα, αλλά και στον επέκεινα του τάφου κόσμο.
Διότι, εάν δεν πιστεύει κάποιος στην ανταπόδοση, γιατί να πηγαίνει στην Εκκλησία και γιατί να εκτελεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα, εάν δεν υπάρχει η αντιπαροχή και η αντιμισθία; Μήπως αυτή η προσέγγιση είναι εσφαλμένη και χωρίς πίστη στην αντιμισθία δεν μπορεί να υπάρξουν – ορατά και μη ορατά – αποτελέσματα από την ατομική πίστη του ατόμου στην δική του καθημερινότητα; Διότι, δεν κρινόμαστε μόνο μια φορά, αλλά η κρίση είναι καθημερινή, όπως η οδήγηση ενός οχήματος, το οποίο πρέπει να φτάσει στον προορισμό του, αλλά η κάθε στιγμή που κινείται είναι απόλυτα κρίσιμη, διότι κανείς δεν ξέρει τί μπορεί να συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη.
Άρα, η αντιπαροχή και η μισθαποδοσία δεν σχετίζεται μόνο με το οριστικό τέλος, αλλά αποτελεί καθημερινό κριτήριο της καλής πορείας ενός ατόμου, που έχει θέσει στόχο την υπέρβαση του θανάτου, όχι με ιατρικούς όρους, αλλά με όρους που θέτει η διδασκαλία του Χριστού. Διότι, η διδασκαλία του Χριστού δεν διδάσκει μόνο την Ανάσταση, αλλά διδάσκει και τον δρόμο και την καθημερινή ζωή, ώστε ο ενδιαφερόμενος να μην κινδυνεύει να χάσει τον δρόμο, αλλά αντίθετα, μέσα από την καθημερινή αντιμισθία σε ζωή δικαιοσύνης, και ειρήνης και χαράς, να πορεύεται την ατομική του καθημερινότητα, βασισμένος στην μισθαποδοσία που μας αποκάλυψε ο Χριστός.
Η μισθαποδοσία και η αντιπαροχή δεν είναι μόνο άπαξ στο τέλος, αλλά ενεργείται και καθημερινά στην προσωπική ζωή του ατόμου, επιβεβαιώνοντας την διδασκαλία του Χριστού, ότι όποιος αφήνει κάτι με το νόμο της αντιπαροχής, θα λάβει πολλαπλάσια στον βίο επί γης, και στο τέλος την επιβράβευση του στεφάνου της δικαιοσύνης εκ μέρους του δημιουργού. Τυχόν έλλειψη ανταπόδοσης και αντιπαροχής στην καθημερινή ζωή από τον δημιουργό, θέτει σε επισφάλεια και τον υγιή ατομικό τερματισμό του καθημερινού αγώνα.