Η απογοήτευση βασανίζει όλους τους ανθρώπους σε όλες τις εποχές της ανθρωπότητας και έχει σχέση με τις αποτυχημένες προσπάθειές μας. Κάθε φορά που επιχειρούμε κάτι και δεν πετυχαίνουμε, έρχεται μια έστω και μικρή, απογοήτευση. Ένα στοιχείο του πολύπλοκου εσωτερικού μηχανισμού μας, ο οποίος κρίνει και βαθμολογεί τις προσπάθειές μας και την επιτυχία ή την αποτυχία μας. Αυτός ακριβώς ο μηχανισμός ο εσωτερικός, είναι απόλυτα προσωπικός και κανείς στην ουσία δεν μπορεί να εμπλακεί. Εγώ πετυχαίνω στην προσπάθειά μου και εγώ έχω την ικανοποίηση. Εγώ αποτυγχάνω στην προσπάθειά μου και εγώ υφίσταμαι την απογοήτευση. Οι άνθρωποι του περιβάλλοντος μπορεί να συμπονούν ή να χαίρονται μαζί μας, αλλά η απογοήτευση της αποτυχίας είναι μια εσωτερική πληγή που αποδυναμώνει την θέλησή μας, φέρνει κλίμα ηττοπάθειας, και σταδιακά χάνεται η εμπιστοσύνη στις ικανότητές μου και στην προσωπικότητά μου. Και ενώ στον φυσικό κόσμο αποτυγχάνω, οι συνέπειες βασανίζουν τον εσωτερικό, τον ψυχικό μου κόσμο. Στη ζωή της ζωντανής πίστης τα στοιχεία της απογοήτευσης από τις αποτυχημένες μου προσπάθειες είναι μαθήματα και όχι παθήματα. Είναι προκλήσεις για επανάληψη της προσπάθειας και ενίσχυση της προσωπικότητας και όχι αρρωστημένες επικλήσεις απελπισίας.
