Η ικανότητα που έχουμε όλοι να μαθαίνουμε, από την βρεφική ηλικία έως τα βαθιά γεράματα, είναι το εφόδιο με το οποίο όλοι μπορούμε να λειτουργούμε μέσα στις καθημερινές μας πράξεις.
Κανείς ζωντανός οργανισμός, πολύ περισσότερο ο άνθρωπος, δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς να χρησιμοποιήσει αυτό το εφόδιο, αυτή την ικανότητα να γνωρίζει και στην συνέχεια να αναγνωρίζει πράγματα και καταστάσεις. Και, όσον αφορά τα πράγματα, αυτά είναι εκτός του εαυτού μας, αλλά μας επηρεάζουν σε ύψιστο βαθμό, γιατί αυτά αποτελούν την βάση της καθημερινής μας ζωής, είτε ομιλούμε για τροφές, είτε για εφαρμογές της ενέργειας, είτε για μυριάδες άλλα πράγματα που συνθέτουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούμαστε όλοι.
Αλλά τα δύσκολα δεν είναι στην γνωριμία και την γνώση των φυσικών πραγμάτων, αλλά τα δύσκολα είναι στα μη ορατά ζητήματα, όπως οι νόμοι, οι συνθήκες, οι αξίες, και τέλος και ο ίδιος μας ο εαυτός, ο οποίος αποτελεί και το αποκλειστικό προνομιακό μας πεδίο, αφού κανείς εξωτερικός παράγοντας δεν μπορεί να μας επιβάλλει τί θα σκεφτόμαστε, τί θα αισθανόμαστε, ποιόν θα αγαπήσουμε ή ποιον θα μισήσουμε Όλα αυτά αποτελούν εσωτερικό μας πεδίο αντίληψης και λειτουργίας και, όπως έχουμε κατανοήσει όλοι, εμείς έχουμε την αποκλειστική ευθύνη για την ορθή λειτουργία των μη ορατών αυτών πραγμάτων και καταστάσεων, οι οποίες καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την καθημερινή μας συμπεριφορά.
Και εδώ πρέπει να γίνει η διάκριση. Διότι δεν υπάρχουν απέραντα πεδία, αλλά είναι απολύτως περιορισμένα σε δυο κατευθύνσεις, αν εξαιρέσουμε, βέβαια, τον ίδιο μας τον εαυτό. Η πρώτη κατεύθυνση είναι το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε – η φύση, ο καιρός, οι περιβαλλοντικές συνθήκες – και στο οποίο ελάχιστα πράγματα μπορούμε να βελτιώσουμε ως άτομα. Η δεύτερη κατεύθυνση είναι η κοινωνία των ανθρώπων μέσα στην οποία καθένας μας εντάσσεται από την στιγμή της γέννησής του μέχρι τον θάνατό του.
Εκτός από αυτές τις δυο πλευρές της καθημερινότητας, κανείς άλλος παράγοντας δεν μπορεί να εμπλακεί στην προσωπική μας ζωή. Και επειδή όλοι οι Χριστιανοί έχουμε την τάση να ψάχνουμε αόρατους εχθρούς, καλό είναι να είμαστε προσγειωμένοι στην πραγματικότητα της ζωής και να μην κατασκευάζουμε θεωρητικούς εχθρούς, προκειμένου να αποφύγουμε την ατομική μας ευθύνη απέναντι στις προκλήσεις της καθημερινής μας ζωής.
Τα δικά μου λάθη επιφέρουν συνέπειες, και κανείς άλλος δεν είναι υπεύθυνος γι’ αυτό εκτός του ίδιου μου του εαυτού. Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι για το αόρατο μέλλον του μέλλοντος αιώνος, αλλά είναι – κυρίως – για την αποφυγή λαθών, τα οποία βυθίζουν την καθημερινή μας ζωή σε συνθήκες κόλασης, αντί να επιλέγουμε προτιμήσεις με διαχρονική αξία, από τις οποίες η καθημερινότητα θα βελτιώνεται και η προοπτική του μέλλοντος θα είναι ανοικτή.