Η ανάγκη που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο και η δίψα του για γνωριμία με τον κόσμο, (κοινωνικό, φυσικό, κλπ.) είναι ένα στοιχείο έμφυτο μέσα στην υπαρξιακή μας υπόσταση. Και μπορεί να διαφέρει από άτομο σε άτομο η ένταση της δίψας για γνωριμία με τον κόσμο, ωστόσο, το υπαρκτό και λειτουργικό στοιχείο της φυσικής ανάγκης για μεγαλύτερη και βαθύτερη γνώση της αλήθειας των πραγμάτων που υπάρχουν δίπλα μας, είναι η επιβεβαίωση ότι δεν πρόκειται για επίκτητο στοιχείο, αλλά πρόκειται για έμφυτο.
Διότι, μπορεί να υπάρχουν στάδια και διαστάσεις στην γνωριμία του ατόμου με τον κόσμο, ωστόσο, όλο το οικοδόμημα στηρίζεται στο υπαρξιακό εφόδιο που έχει τοποθετηθεί μέσα μας και λειτουργεί – κατά κανόνα – ανεξάρτητα από τον βαθμό αξιοποίησής του από τον καθένα χωριστά. Διότι, η γνωριμία με τον κόσμο και τα πράγματα του κόσμου δεν είναι έργο άλλου παρά μόνον του ενδιαφερόμενου προσώπου, το οποίο και αποκτά την προσωπική εμπειρία. Και η εμπειρία αυτής της γνωριμίας και της γνώσης που αποκτά το ένα άτομο, αποτελεί και τον πολύτιμο πλούτο του εσωτερικού του κόσμου, δηλαδή τον εσωτερικό του θησαυρό, ένα θησαυρό τον οποίο κανείς τρίτος άνθρωπος δεν μπορεί να αφαιρέσει από την συνείδησή μας, παρά μόνο εάν εμείς κάνουμε λάθος διαχείριση στην καθημερινή μας ζωή.
Κανείς εξωτερικός παράγοντας δεν μπορεί να αφαιρέσει από την συνείδηση ενός ατόμου το απόσταγμα μιας προσωπικής γνωριμίας και γνώσης των στοιχείων του κόσμου (εξωτερικού και εσωτερικού), εκτός εάν το άτομο δεν διαφυλάσσει αυτή την προσωπική του παρακαταθήκη, δηλαδή ένα θησαυρό αξιοποιήσιμο στο παρόν και στο μέλλον, εγγύς, απώτερο και απώτατο.
Γι αυτό και στην διδασκαλία του Χριστού – για όσους ενδιαφέρονται να την κατανοήσουν και να την εφαρμόσουν για να πετύχουν την ανταμοιβή που εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός – υπάρχουν οι οδηγίες και για τις δύο πλευρές. Από την μια το πώς μπορεί κάποιος να αποκτήσει αυτή την εμπειρία της γνωριμίας και των θετικών της αποτελεσμάτων στην καθημερινή του ζωή αλλά και στην προοπτική του μέλλοντος, και από την άλλη, πώς να διατηρήσει τα κέρδη από αυτή την γνωριμία και την επίγνωση της αλήθειας των πραγμάτων.
Διότι, αφετηρία μιας γνωριμίας δεν μπορεί να είναι η καθημερινά μεταβαλλόμενη κοινωνική εικόνα που υφίσταται σε κάθε εποχή, σε κάθε τόπο και για κάθε άτομο, αλλά αφετηρία για την κατάκτηση και αξιοποίηση μιας αμφίδρομης γνωριμίας είναι πάντα το ίδιο το ενδιαφερόμενο άτομο, το οποίο και θα διαχειριστεί το όλο θέμα, όπως συμβαίνει και με τα λοιπά θέματα της ανθρώπινης καθημερινότητας.