Η δραστική λειτουργία του λόγου του Χριστού μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση, όταν έχει εγκατασταθεί εκεί, και έχει γίνει συγχρονισμός και συντονισμός με την πραγματικότητα κάθε μέρας της ζωής μας, περιγράφεται από τον ίδιο τον Χριστό στην διδασκαλία του, ένα κεφάλαιο ζωής το οποίο εμείς κατά κανόνα αγνοούμε, θεωρώντας ότι αυτά “είναι παπαδίστικα”, δηλαδή αφορούν τον Kλήρο και όχι κάθε φυσικό πρόσωπο. Και φυσικά αυτή η άποψη όχι μόνον μακράν απέχει της αλήθειας και της πραγματικότητας, αλλά αδικεί κάθε έναν Έλληνα, ο οποίος αναζητά την αλήθεια της ζωής μέσα σε μάταιες και αδιέξοδες πρακτικές της καθημερινότητας.
Πρόκειται για αντιστροφή της αλήθειας, μιας αλήθειας που την πειραματιζόμαστε όλοι καθημερινά, αλλά αδυνατούμε να την κατανοήσουμε και να την εξηγήσουμε, ακριβώς γιατί δεν γνωρίζουμε τα κλειδιά και την ορολογία, με τα οποία μπορούμε να προσεγγίζουμε αυτή την αλήθεια της ζωής.
Διότι, για κάθε τομέα της ζωής έχουμε ειδικούς επιστήμονες που εμβαθύνουν και εξηγούν όλα όσα χρειαζόμαστε στον δικό τους τομέα, από τα κινητά μας τηλέφωνα μέχρι τις τροφές και τις βιταμίνες που περιέχουν, αλλά όταν ερχόμαστε στην ζωή και όχι στα επιμέρους στοιχεία της καθημερινότητας, εκεί υστερούμε και προσπαθούμε με γιατροσόφια και αντιπαραγωγικές μεθόδους, να καλύψουμε το κενό χωρίς φυσικά επιτυχία.
Διότι οι επιμέρους δραστηριότητες της καθημερινότητας δεν είναι η ζωή, αλλά είναι εκδηλώσεις της ζωής, και εμείς είμαστε σιωπηλοί θεατές ή αμέτοχοι παρατηρητές των γεγονότων, χωρίς να μπορούμε να παρέμβουμε δραστικά και αποτελεσματικά στον μη ορατό χώρο της ζωής, εκεί που όλα καλλιεργούνται πριν εμφανιστούν ως γεγονότα που εμείς απλά παρακολουθούμε. Διότι γνωρίζουμε από την προσωπική μας εμπειρία κάθε μέρα, ότι πριν γίνει ένα γεγονός από εμάς τους ίδιους, έχει προηγηθεί μια μη ορατή διαδικασία στην σκέψη μας, στην συνείδησή μας, στα συναισθήματά μας, στις προθέσεις μας.
Και ενώ εμείς οι ίδιοι εφαρμόζουμε αυτήν την πρακτική σε όλη την διάρκεια της καθημερινής μας ζωής, από τα μικρότερα ως τα σπουδαιότερα, όταν ερχόμαστε στην ζωή αυτή καθ’ αυτή, εκεί μένουμε σιωπηλοί από άγνοια και φόβο. Από άγνοια γιατί ποτέ δεν σκεφτήκαμε να στρέψουμε την προσοχή μας στον τομέα αυτόν. Από φόβο, γιατί η άγνοια δημιουργεί τον φόβο του άγνωστου.
Και φυσικά κανείς άλλος δεν αδικείται πλην ημών των ιδίων, διότι ενώ είμαστε Χριστιανοί, δεν ενδιαφερόμαστε να σκύψουμε μέσα στην διδασκαλία του Χριστού, ο οποίος μας έχει εξηγήσει την λειτουργία της ζωής πέρα από τον ορίζοντα της φύσης και του θανάτου, τον οποίο όλοι επί γης δοκιμάζουμε καθημερινά αλλά και στο τέλος.
Διότι η διδασκαλία του περιλαμβάνει τόσο την καθημερινότητα, όσο και την προοπτική της αιωνιότητας, αλλά εμείς, φοβισμένοι από τις προσωπικές μας ενοχές, απομακρυνόμαστε αντί να πλησιάζουμε τις πηγές της ζωής, οι οποίες ωστόσο είναι ανέκαθεν διαθέσιμες για κάθε φυσικό πρόσωπο επί γης, χωρίς αποκλεισμούς.
