Η αποδοχή του περιεχομένου του όρου “κτίζω” έχει ειδική αξία για τους ανθρώπους που θέλουν να βλέπουν την ζωή με το βλέμμα της αιωνιότητας και όχι μόνον της καθημερινότητας.
Διότι κτίζω σημαίνει ότι υπάρχει “κτίστης” – δημιουργός, υπάρχουν κανόνες και αρχές που διέπουν το κτίσμα – το δημιούργημα, υπάρχουν υλικά κατασκευής και επισκευής, και φυσικά, υπάρχει και το κτίσμα, το δημιούργημα, που μπορούμε να δούμε όλοι και να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, τόσο το έργο του κτίστη, όσο και των παραμέτρων που σχετίζονται με την ανάπτυξη και εξέλιξη του έργου της οικοδομής.
Και αυτά είναι κρίσιμα στοιχεία, διότι αν δεν παραδεχθούμε την ύπαρξη, την κτίση, το ορατό αποτέλεσμα, και με την αρχή της κοινής λογικής να αναζητήσουμε όλα τα υπόλοιπα – δηλαδή τον κτίστη, το σχέδιο, τις αρχές και τους κανόνες που διέπουν την λειτουργία του κτίσματος, τότε απλά είμαστε χαμένοι στην ανοησία μας.
Διότι στον σημερινό κόσμο του 21ου αιώνα, κανένας δεν δέχεται ότι το δικό του δημιούργημα, το δικό του brand name, δεν έχει δημιουργό, δεν έχει κτίστη που κοπίασε και έφερε στο φως το δικό του δημιούργημα. Μάλιστα, είναι γνωστό ότι αποτελεί ποινικό αδίκημα και τιμωρείται από τον ανθρώπινο νόμο, ο σφετερισμός ξένης δημιουργίας, δηλαδή η κλοπή ξένων πνευματικών δικαιωμάτων. Και αυτό σημαίνει ότι, αν δεν αποδεχθούμε την ύπαρξη και τον ρόλο δημιουργού, τότε δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε αναζήτηση αρχών και κανόνων της δημιουργίας, ακριβώς γιατί έχουμε ξεφύγει από την κοινή λογική των πραγμάτων.
Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού είναι θεμελιωμένη στην αποδοχή της δημιουργικής παρουσίας του δημιουργού, όχι μόνον ως ιστορική αλήθεια, αλλά – κυρίως – ως καθημερινή πραγματικότητα.
Η πίστη στον δημιουργό και στην κτίση του είναι η απαρχή της κατανόησης του φυσικού και κοινωνικού κόσμου που μας περιβάλλει, και μέσα στον οποίο καλούμαστε να βιώσουμε τον επί γης βίο μας. Αν αφαιρεθεί αυτό το κλειδί της λογικής γνώσης, τότε μάταια αναζητούμε λύσεις στα προβλήματά μας, είτε αυτά είναι ο κορωνοϊός, είτε είναι απλούστερα και πολύ προσωπικά προβλήματα.
Διότι, αν αναζητώντας ένα τμήμα του παζλ που μας λείπει, διαγράψουμε τον συνολικό σχεδιασμό και τον δημιουργό του, τότε βρισκόμαστε μέσα στον λαβύρινθο χωρίς το νήμα της Αριάδνης, δηλαδή την σώφρονα λογική μας, άρα δεν μπορούμε εξέλθουμε από την μάστιγα της άγνοιας και των αδιεξόδων που βρίσκονται κάθε στιγμή μπροστά μας.
Μόνον η πίστη στον κτίστη και στο δικό του σχέδιο που καλούμαστε να αναγνωρίσουμε και να εξερευνήσουμε στην καθημερινότητά μας, εγγυώνται λογική και πρακτική ζωή με αποτελέσματα ορατά και αναγνωρίσιμα. Σε κάθε άλλη περίπτωση, αναπαράγουμε την δική μας μικρότητα και συγκρουόμαστε με την μεγαλειώδη πραγματικότητα που πεισματικά δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε στην κτίση που μας περιβάλλει.
Η διδασκαλία του Χριστού είναι απλή και σαφής: η πίστη στον δημιουργό και η ακοή της δικής του διδασκαλίας είναι η μόνη οδός που μπορεί να οδηγήσει το φυσικό πρόσωπο σε κατανόηση της αιώνιας υφιστάμενης πραγματικότητας, αποφεύγοντας την δική μας υπερήφανη αλλά κενή αιώνιου περιεχομένου προσωρινότητα.
