Η πληρότητα είναι ένα αποκλειστικό θέμα για το κάθε άτομο, ανεξάρτητα από μεγέθη. Διότι, ο πλούτος, η χαρά, η λύπη, η αισιοδοξία και μυριάδες άλλα θέματα της καθημερινής μας ζωής, δεν αντιγράφονται και δεν ποσοτικοποιούνται με μηχανικό τρόπο και αριθμούς, αλλά πρόκειται για μεγέθη των απολύτως προσωπικών δεδομένων, τα οποία δεν ελέγχονται από κανένα εξωτερικό παράγοντα. Και αυτό σημαίνει, ότι καθένας καλείται να αντιμετωπίσει το θέμα αυτό της πληρότητας με βάση την δική του ατομική περίπτωση, και δεν μπορεί η κοινωνική πλευρά να κάνει αυτό που ο ίδιος έχει ανάγκη, ιδιαίτερα σε θέματα του εσωτερικού μας κόσμου, δηλαδή των ψυχικών μας καταστάσεων, των εσωτερικών σκέψεων και συναισθημάτων.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν εξίσωσε τα πάντα, αλλά εξήγησε ότι, καθένας είναι – και παραμένει πάντα – ο απόλυτος υπεύθυνος, τόσο για τις σκέψεις του, όσο και για τα συναισθήματα, τα οποία θα τον οδηγήσουν στις ατομικές του καθημερινές πράξεις. Διότι, ο Χριστός εξήγησε ότι καθένας, όταν κάνει ένα λάθος, μια αμαρτία, υφίσταται τις συνέπειες, καλές ή κακές, και αυτό δεν είναι θέμα του μέλλοντος, μακρινού ή αιώνιου, αλλά οι συνέπειες εμφανίζονται τώρα μέσα στην καθημερινή μας ζωή. Και μπορεί εμείς να θέλουμε να μεταφέρουμε την ευθύνη μας στην τελική κρίση του δημιουργού, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι σωστό μονομερώς. Διότι, όλοι ξέρουμε ότι τα λάθη, εάν δεν πληρώνονται την ίδια στιγμή, πληρώνονται στο ατομικό ή το πολύ στο οικογενειακό μας μέλλον, όπως π χ, ένα λάθος δάνειο από μια τράπεζα ή ένα ατύχημα που προκαλέσαμε εμείς.
Για τον λόγο αυτό ο Χριστός και οι πρώτοι μαθητές του χρησιμοποίησαν τον όρο “βλέπετε πώς περπατάτε”, όχι για να τους υποδείξουν πως να βαδίζουν στο δρόμο, αλλά πώς να λειτουργούν στην καθημερινή τους συμπεριφορά σε όλα τα ζητήματα που αφορούν τον καθένα. Διότι, λάθη στην καθημερινότητα είναι βέβαιο ότι θα μας οδηγήσουν και στο τελικό μεγάλο λάθος, όταν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε την μεγάλη κρίση της ατομικής μας ζωής. Διότι, καθένας δίνει λόγο για τις δικές του πράξεις, στο δικό του περιβάλλον, και κανείς δεν δίνει λόγο για τις πράξεις του άλλου, διότι ο τελικός κριτής, για μεν την προσωπική μας καθημερινότητα είναι ο ανθρώπινος νόμος, για δε την τελική κρίση είναι ο ίδιος ο δημιουργός που αποδίδει συνολικά την κρίση του για τον καθένα μας.
Και εδώ, συνήθως, βρίσκεται το λάθος στην ατομική μας συμπεριφορά. Ελπίζουμε, δηλαδή, ότι “ο πανάγαθος θεός” θα παραβλέψει τα λάθη και τις αρνητικές μας πρακτικές μέσα στην κοινωνία. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να ισχύει, διότι αλίμονο εάν εξισωθεί ο άδικος με τον δίκαιο, ο αληθής με τον ψεύτη, ο ευθύς με τον πονηρό, και χιλιάδες άλλες συνώνυμες κοινωνικές καταστάσεις, για τις οποίες όλοι έχουμε άποψη, ότι σωστό είναι η αλήθεια και το λάθος είναι το ψέμα, σωστό είναι το δίκαιο και το λάθος είναι το άδικο. Αλλά μόνο ο δημιουργός που ελέγχει και παρακολουθεί τις εξελίξεις, τόσο του εσωτερικού κόσμου, όσο και τις πράξεις μας, είναι εκείνος που μπορεί να κρίνει με δικαιοσύνη το σύνολο της ανθρωπότητας στο τέλος.