Ο Χριστός διδάσκοντας τους μαθητές του, τους εξήγησε ότι πρέπει να προσέχουν τι βλέπουν και να κατανοούν τί κρύβεται πίσω από μια εικόνα, από ένα φαινόμενο. Μάλιστα, τους επέπληξε που δεν είχαν κατανοήσει την διαφορά μεταξύ φαινομένου και περιεχομένου, μεταξύ, δηλαδή, μιας εικόνας που βλέπει το μάτι μας, και του άγνωστου ή εν μέρει γνωστού περιεχομένου που μπορεί να κρύβεται στο περιεχόμενο αυτής της εικόνας.
Δεν δίστασε μάλιστα να τους υποδείξει τα λουλούδια και τα φυτά, και να τους προτρέψει να πάρουν τα μεγάλα μαθήματα της πίστης και της ζωής μέσα από τις μη ορατές λειτουργίες, οι οποίες ωστόσο αποτελούν και το δείγμα της ζωής, όσο τουλάχιστον μπορούσαν – ή και μπορούμε και μείς ακόμη και σήμερα – να κατανοήσουν.
Ιδιαίτερα τον 21ο αιώνα, όπου όλα γίνονται μέσα από την γνώση και την διαχείριση μη ορατών λειτουργιών μέσα στην φύση του περιβάλλοντος, αλλά και μέσα στους ανθρώπους (φάρμακα, αντιμετώπιση ασθενών, κλπ) είναι προφανές ότι ο Χριστός είχε απόλυτο δίκιο. Η ζωή δεν είναι μαγεία, αλλά είναι αντικείμενο εξερεύνησης και κατανόησης των φυσικών αλλά και των κοινωνικών νόμων. Και στις δύο αυτές περιοχές της προσωπικής μας καθημερινότητας ο Χριστός επέστησε την ατομική μας προσοχή, ώστε να κατανοήσουμε πίσω από τα φαινόμενα και τις εικόνες, να κατανοήσουμε τις λειτουργίες της ζωής.
Πώς, δηλαδή, ένα φυτό αναπτύσσεται, γιατί διακόπτεται η ανάπτυξή του, πώς μπορούμε να το κάνουμε να αναπτύσσεται περισσότερο ή λιγότερο, και μυριάδες άλλες μικρότερες λειτουργίες, οι οποίες όμως συνθέτουν και το περιεχόμενο – άγνωστο εν πολλοίς – του περιεχομένου της ζωής μας πάντα μέχρι σήμερα. Δηλαδή, ο Χριστός δεν δίδαξε πίστευε και μη ερεύνα, αλλά δίδαξε με ένταση και παραδείγματα την ανάγκη της άσκησης πίστης, ώστε να μην μένουμε απαθείς μπροστά στα γεγονότα και τις εικόνες-φαινόμενα, αλλά να εξερευνούμε το τί και το γιατί συμβαίνει κάτι μέσα στον πίνακα της ατομικής και κοινωνικής μας ζωής.