Υπάρχουν σχέσεις και δεσμοί, επαφές και σύνδεσμοι, που μπορεί να παράγουν αποτελέσματα, όπως υπάρχουν και αντίστοιχοι χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Όλες οι επαφές μας δηλαδή δεν σημαίνει ότι θα παράξουν και κάτι χρήσιμο, πολύ περισσότερο δεν είναι βέβαιο ότι θα διαρκέσουν και σε βάθος χρόνου. Αντίθετα, οι περισσότερες σχέσεις και επαφές μας, οι δεσμοί και οι σύνδεσμοί μας, είναι εφήμεροι ή σε κάθε περίπτωση άνευ αναγνωρίσιμου αποτελέσματος.
Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο. Διότι όλοι προσδοκούμε κάτι καλύτερο από τις σχέσεις και τους συνδέσμους μας στην καθημερινότητα. Η επαφή φέρνει πάντοτε κάτι νέο, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι αυτό θα είναι με θετικό πρόσημο για την δική μου ζωή. Μάλιστα, στους δικούς μας καιρούς με την ατέρμονη επικοινωνία μεταξύ όλων των ανθρώπων επί γης, τίποτα δεν εξασφαλίζει και την θετική αποτελεσματικότητα των επαφών και των συνδέσμων μας, γεγονός που πολλές φορές μας απογοητεύει.
Αντίθετα, στην περίπτωση της διδασκαλίας της πίστης όπως την περιέγραψε ο ίδιος ο Χριστός και την εφάρμοσαν – όσο μπόρεσαν – οι μαθητές του, οι σύνδεσμοι που αποκτούνται με βάση την δική του εξήγηση, όχι απλά δεν είναι μάταιοι και εφήμεροι, αλλά έχουν και περιεχόμενο περισσεύματος ζωής και αποτελέσματα σε βάθος χρόνου και αιωνιότητας. Βέβαια, κατά κανόνα τίθεται το ερώτημα και που ξέρω εγώ ότι όλα αυτά είναι αλήθεια και δεν είναι μια πλάνη που “κατεργάστηκαν οι Εβραίοι για να καταστρέψουν τον κόσμο” και τίποτα άλλο; Και φυσικά η απάντηση είναι μία και μοναδική: αν δεν υπάρξει προσωπική εμπειρία κανείς δεν μπορεί να μας πείσει για την αλήθεια της διδασκαλίας σχετικά με τις σχέσεις και τους συνδέσμους με τον δημιουργό.
Διότι στα ζητήματα της πίστης δεν εμπιστευόμαστε τους άλλους ανθρώπους, αλλά τον ίδιο τον δημιουργό. Μπορεί οι άλλοι άνθρωποι να συμβάλλουν στην δική μας απόφαση για αναζήτηση του δημιουργού μέσα από τις εξηγήσεις που μας έχει δώσει ο ίδιος ο Χριστός, ωστόσο η ευθύνη είναι πάντοτε προσωπική, τόσο για τις απλές επαφές όσο και για τους κρίσιμους συνδέσμους που αποκτούμε κατά την πορεία της αναζήτησης της επίγνωσης του δημιουργού.
Άλλωστε, η πίστη δεν είναι για το παρελθόν – το παρελθόν έχει ολοκληρώσει τον ρόλο του και εγώ απλά το αποδέχομαι ή το απορρίπτω – αλλά για το μέλλον, εγγύς και απώτερο. Η πίστη συνιστά τον εσωτερικό μας παράγοντα, το εσωτερικό μας εφόδιο με το οποίο μπορούμε να ζούμε πράγματα που ελπίζουμε, αλλά και να ελέγχουμε πράγματα πριν αυτά εμφανιστούν στον πραγματικό κόσμο. Και φυσικά η ατομική μας ευθύνη για την επάρκεια των εμπειριών μας πριν προχωρήσουμε στο επόμενο κάθε φορά βήμα, δεν μεταβιβάζεται και δεν καταργείται, άσχετα αν εμείς συχνά εκφράζουμε την άποψη “οι άλλοι φταίνε και όχι εγώ”.
Η ωριμότητα της ζωής μας εξαρτάται πάντοτε από την ευθύνη με την οποία αποδεχόμαστε τα λάθη – τις αμαρτίες μας, και είμαστε έτοιμοι να δοκιμάσουμε ξανά και ξανά, μέχρι να ανοίξει η θύρα της κατανόησης και επίγνωσης του δημιουργού, ο οποίος ζει και κινείται μεταξύ μας αλλά και μέσα μας. Και προφανώς όσο ασφαλέστερος και ισχυρότερος είναι ο σύνδεσμος που ενώνει το άτομο με τον δημιουργό του, τόσο και η σχέση αυτή μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Αποτελέσματα, όχι μόνον μιας καλύτερης καθημερινότητας, αλλά αποτελέσματα σε βάθος χρόνου αιωνίου πραγματικότητας. Διότι ο δημιουργός είναι ο αιώνιος πάροχος της ζωής, ανεξάρτητα από την δική μου κληρονομιά του θανάτου.