Τα γεγονότα που σημαδεύουν την προσωπική μας ζωή, αυτά έχουν την αξία και την σημασία, τόσο για μας προσωπικά, όσο και για τους άλλους που θα ενδιαφερθούν. Διότι οι θεωρίες είναι καλές, αλλά αν δεν αποδειχθούν στην πράξη, η αξία τους παραμένει σε χαμηλή στάθμη. Και φυσικά, αν ένας άνθρωπος γεννηθεί τυφλός, το να δει το φως του, είναι ένα συνταρακτικό και μοναδικό για τον ίδιο γεγονός.
Και αυτή ακριβώς είναι η περιγραφή που κάνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης για κάποιον που γεννήθηκε τυφλός, ασκούσε το επάγγελμα του ζητιάνου, και ξαφνικά εμφανίζεται ο Χριστός που του δίνει το φως του. Ένα γεγονός μοναδικό που έλαβε χώρα μπροστά σε πολλούς μαθητές του Χριστού, αλλά είχε και μια απρόσμενη συνέχεια: επειδή ήταν Σάββατο – και όχι κάποια άλλη μέρα της εβδομάδας – ο πρώην τυφλός δεν μπορούσε να χαρεί την νέα του ζωή, αλλά έπρεπε να απολογηθεί στους θρησκευτικούς – και κατά μίαν έννοια πολιτικούς – ηγέτες της πόλης του.
Μάλιστα, σύμφωνα με τα τοπικά νομικά δεδομένα, έπρεπε να του επιβληθεί και κάποια τιμωρία για την παράβαση αυτή του Σαββάτου. Οι γονείς του καλούνται σε απολογία, ο ίδιος καλείται δυο φορές σε απολογία, αλλά τελικά όχι μόνον κέρδισε το φως του, αλλά έφερε και τους ιερο – εξεταστές του σε δύσκολη θέση, αφού το θαύμα ήταν ένα αναμφισβήτητο γεγονός, ο ίδιος δεν είχε πράξει κάτι αντίθετο με τον νόμο της τοπικής ηγεσίας – άλλος ήταν ο παραβάτης που του έδωσε το φως του ημέρα Σάββατο, άρα εκείνος έπρεπε να τιμωρηθεί για την παράβαση και όχι ο πρώην τυφλός – κατά συνέπεια ο γρίφος – νομικός και κοινωνικός – έπρεπε να λυθεί με προσοχή.
Στο αδιέξοδο αυτό, ξαφνικά εμφανίζεται ένας άλλος χαρακτήρας του πρώην τυφλού, ένας χαρακτήρας ισχυρός και με άποψη, αλλά και με δύναμη ψυχής, που μπορεί να αντικρούσει τις σαθρές νομικίστικες απόψεις των κριτών του, καθηλώνοντας ακόμη και σήμερα τον αναγνώστη του επεισοδίου με την ευθύτητα της κρίσης του. Χωρίς να είναι σπουδαγμένος – όπως οι κριτές του, επιφέρει καίριο πλήγμα στις σαθρές και μυωπικές απόψεις τους, αξιοποιώντας την προσωπική του εμπειρία και τα ακούσματα από τον θρησκευτικό του περίγυρο.
Ο Χριστός είχε “μιλήσει” με το θαύμα στον δυστυχισμένο αυτόν εκ γενετής τυφλό, και ο πρώην τυφλός διδάσκει μέσα από την προσωπική του πείρα, μέσα από την νέα χαρά της ζωής που είχε ανοιχτεί μπροστά του, όχι μόνον τους άδικους κριτές του, αλλά και εμάς σήμερα και στο μέλλον κάθε άνθρωπο που βλέπει το φως και την ελευθερία του να έρχεται μέσα από την ευεργετική δύναμη της παρουσίας και του έργου του Χριστού.
Οι καλύτεροι ερμηνευτές του έργου του δημιουργού είναι εκείνοι που δέχονται και κατανοούν το έργο του στην καθημερινή ζωή τους, και έκτοτε ζουν με επάρκεια την διάσταση της καθημερινότητας αλλά και με την προοπτική της αιωνιότητας.
