Το τι κυοφορείται μέσα στην συνείδησή μας για τον Χριστό και την πίστη έχει μεγάλη πρακτική αξία στην καθημερινότητά μας.
Το τι πιστεύουμε ότι ήταν ο Χριστός δεν είναι θέμα θεολογικό, αλλά κυρίως πρακτικό, διότι από αυτή την εικόνα προέρχονται όλες μας οι πράξεις πίστεως.
Μπορεί να εκφωνούμε το Σύμβολο της Πίστεως αλλά η εργασία που συντελείται στον εσωτερικό μας κόσμο δεν εκφωνείται. Μέσα μας λειτουργεί η πεποίθηση για το αύριο, την επιτυχία ή την αποτυχία.
Αν πιστεύουμε ότι ο Χριστός μπορεί να κάνει θαύματα, καλώς πιστεύουμε. Το ερώτημα είναι αν εκεί τελειώνει το ενδιαφέρον μας για τον Χριστό, ή αν θα αναζητήσουμε την διδασκαλία του. Διότι με ένα θαύμα μπορεί να βελτιωθεί η καθημερινότητά μας, αλλά για την προοπτική της αιωνιότητας απαιτείται μια καθημερινή πρακτική που έχει ως πηγή την διδασκαλία του Χριστού.
Ο ίδιος ο απόστολος Πέτρος συνιστά την επαύξηση του εσωτερικού μας κόσμου με στοιχεία που δεν ταυτίζονται και δεν τα υποκαθιστά η πίστη. Διότι η πίστη είναι η βάση αλλά δεν είναι η ολοκλήρωση.
Στην διάρκεια του βίου μας απαιτείται ανανέωση και εμπλουτισμός του εσωτερικού μας περιεχομένου, όχι γιατί ο δημιουργός έχει κάποια απαίτηση, αλλά γιατί οι καθημερινές μας ανάγκες αυξάνονται διαρκώς και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την απαίτηση μεγαλύτερων αποθεμάτων στον εσωτερικό μας κόσμο.
Ο Χριστός δεν ήταν θαυματοποιός ή μάγος, αλλά πρωτίστως ήταν διδάσκαλος της αλήθειας. Και αυτή η αλήθεια μπορεί να ελευθερώσει τον άνθρωπο από το αρνητικό παρελθόν του, αυτή η αλήθεια μπορεί να αντικρίσει το μέλλον με ισορροπία, αυτή η αλήθεια μπορεί να καθοδηγήσει τις σκέψεις και τα αισθήματά μας, όχι με βάση τις εμπειρίες του παρελθόντος, αλλά με βάση την αποκάλυψη του θελήματος του δημιουργού μας.
Αν η καθημερινή μας πρόβλεψη είναι το θέλημα του θεού, τότε μόνο η διδασκαλία του Χριστού μπορεί να οδηγήσει τον εσωτερικό μας κόσμο, τις σκέψεις και τους οραματισμούς μας, σε μια μεθοδευμένη και εξελίξιμη πορεία προς την καλύτερη κατανόηση της αλήθειας του δημιουργού, όπως την δίδαξε ο Χριστός.
