Το ερώτημα “ποιο είναι πιο σημαντικό, το νηπιαγωγείο ή το πανεπιστήμιο” είναι ουτοπικό, γιατί κανένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο. Κανείς δεν πάει στο πανεπιστήμιο, αν πρώτα δεν περάσει από το νηπιαγωγείο. Και κανείς δεν ολοκληρώνεται ως άνθρωπος επιστήμονας αν δεν εξαντλήσει όλες τις μαθησιακές του ικανότητες.
Με άλλα λόγια, κάθε βαθμίδα παιδείας προσφέρει την δική της συμβολή στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας του ατόμου, και όποιος το αμφισβητεί είναι εκτός πραγματικότητας και επικίνδυνος. Διότι τα κενά στην μαθησιακή και εμπειρική ζωή του ανθρώπου, είτε τα ανώτερα είτε τα κατώτερα, έχουν αρνητικές συνέπειες όχι μόνον στο ένα φυσικό πρόσωπο, αλλά και στην αλυσίδα της κοινωνίας μας, αφού κανείς δεν υπάρχει χωρίς τον άλλον.
Αυτός ήταν και ο λόγος που στην διδασκαλία του Χριστού, όπως αυτή μας έχει παραδοθεί μέσα από την Καινή Διαθήκη, υπάρχουν όλα τα αναγκαία στάδια της προσωπικής μας ολοκλήρωσης. Υπάρχουν τα αρχικά στοιχεία των λόγων του Χριστού, υπάρχουν τα μαθήματα των διδασκάλων και των καθηγητών, αλλά υπάρχουν και τα μαθήματα της ώριμης περιόδου, υπάρχουν και τα στάδια της τελειότητας. Και προφανώς καθένας από τους ανθρώπους που ακολουθεί την διδασκαλία του Χριστού οφείλει να βλέπει και να παρακολουθεί την ατομική του πορεία μέσα σε αυτήν την αναγκαία εξέλιξη προς την ωριμότητα και την τελειότητα.
Η επίγνωση αυτής της αλήθειας μεταβάλλει τον άνθρωπο από υψηλόφρονα σε ταπεινό, από αργό και αδιάφορο σε ενεργό και δοκιμασμένο πολίτη, όχι μόνον στα θέματα της ορθής πίστεως, αλλά και στην πρακτική καθημερινή μας ζωή. Ο ικανός στα πράγματα της πίστης, σύμφωνα με την ορθή δόξα της πίστης και όχι με τις ανθρώπινες “υπερδοξίες” ή “παραδοξίες”, είναι ικανός και στην διαχείριση της καθημερινότητας, όχι μόνον της ατομικής, αλλά και της συλλογικής, ανάλογα με την κοινωνική του συμμετοχή στα δρώμενα του τόπου του και όχι μόνον.
Κάθε κοινωνία που έχει στην διάθεσή της ώριμους και ταπεινούς επιστήμονες γνώσης και επίγνωσης της αλήθειας των πραγμάτων και όχι ικανούς στην εξαπάτηση των άλλων, έχει περισσότερες πιθανότητες να αποφύγει αδιέξοδα και να κατακτήσει υψηλότερους στόχους για την βελτίωση της ζωής των ατόμων όχι μόνον για το σήμερα, αλλά και για το αιώνιο παρόν.
