Στην πρακτική μας καθημερινότητα θεωρείται αυτονόητο ότι το βρέφος μεγαλώνει, το παιδί γίνεται έφηβος και αργότερα ώριμος άνδρας ή γυναίκα, για να κατακτήσει την κοινωνική του θέση μέσα στον σύγχρονο κόσμο. Αυτή η αυτονόητη εξέλιξη, δεν είναι αυτονόητη στην κατάρτιση του εσωτερικού μας ανθρώπου, σε θέματα πίστεως και αρετής, ψυχικών ικανοτήτων πέραν του καθημερινού μετρίου που όλοι σχεδόν διαθέτουμε.
Διότι αξιοποιούμε τις αρετές των προγόνων μας που κληρονομήσαμε, αλλά σπάνια εμείς οι ίδιοι μπαίνουμε στον κόπο να αυξήσουμε τις δικές τους παρακαταθήκες με δική μας προσπάθεια. Και αυτό φυσικά είναι μοιραίο. Διότι καθώς η ζωή μεταβάλλεται κατά την κοινωνική της εικόνα, η ανάγκη για βαθύτερη κατανόηση των μεταβολών και των νέων συνθηκών ζωής γίνεται πιο απαιτητική.
Διότι οι τρέχουσες συνθήκες δέχονται επιδράσεις από περισσότερες παραμέτρους, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παραιτούμαστε από την δική μας προσπάθεια, τόσο για κατανόηση των νέων θεμάτων που προκύπτουν, όσο και για την αντιμετώπισή τους με νέα εσωτερικά εφόδια. Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι εμείς να αφήνουμε τους εαυτούς μας στο ρεύμα της κοινωνικής ισοπέδωσης, χωρίς αντίβαρα και προσωπικές επιλογές στα κρίσιμα ζητήματα.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός εστίασε την διδασκαλία του στον έσω άνθρωπο, στην ψυχή του ατόμου και όχι στην κοινωνική εικόνα, ακριβώς γιατί αυτή δέχεται επιδράσεις από μη ελεγχόμενους από εμάς εξωτερικούς παράγοντες, ενώ ο έλεγχος του εσωτερικού μας ανθρώπου, της ψυχής μας, είναι – ή θα έπρεπε να είναι – αποκλειστική αρμοδιότητα του κάθε φυσικού προσώπου.
Αυτό δηλώνει ότι καθένας πρέπει με την πάροδο του χρόνου να προχωρά προς την πορεία της τελειότητας, προς τον άρτιο έλεγχο του εσωτερικού μας ανθρώπου, αφήνοντας πίσω την βρεφική και νηπιακή ανευθυνότητα. Κάτι που δεν μπορεί να γίνει χωρίς την έξτρα δύναμη που παρέχει η πίστη στην ανάσταση του Χριστού και η εφαρμογή της δικής του διδασκαλίας.
Και τούτο διότι ο ίδιος ξεκαθάρισε με απόλυτο τρόπο ότι η πίστη είναι μεν το εφόδιο που βρίσκεται μέσα μας από τον δημιουργό, αλλά απαιτείται προσωπική καλλιέργεια μέσα από την γνώση και την εφαρμογή των δικών του λόγων, της δικής του διδασκαλίας. Σε διαφορετική περίπτωση, η πίστη μας νηπιάζει και εξαντλείται σε τύπους μόνον και όχι στο περιεχόμενο. Τυποποιείται στην επανάληψη τύπων χωρίς αίσθηση της πραγματικότητας και του ρόλου του ζώντος θεού στην προσωπική μας καθημερινότητα.
