Όλη η ανθρωπότητα, μηδενός εξαιρουμένου, ήθελε και θέλει να ξεπεράσει τον φόβο του θανάτου, και για τον λόγο αυτό αναζητούσε απαντήσεις. Απαντήσεις από διάφορους δασκάλους, από διάφορες πηγές. Κανείς ωστόσο δεν έδωσε απαντήσεις ουσίας. Είτε αρκέστηκαν στην επίγεια ζωή μόνον, είτε απαντούσαν με διδασκαλίες “ήξεις – αφήξεις”, χωρίς ένα αιτιολογημένο και ολοκληρωμένο σύστημα πίστης και ζωής.
Αντίθετα, ο Χριστός ξεδίπλωσε ένα μεγάλο σε χρονικό μήκος σχέδιο – από την δημιουργία του κόσμου μέχρι την ώρα που μιλούσε τότε – και μέσα από αυτό το σχέδιο έφερε τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τις προσωπικές του ευθύνες, κάθε φορά και κάθε μέρα για κάθε φυσικό πρόσωπο.
Η διδασκαλία του πνεύματος του αιωνίου, η φυσική παρουσία του οποίου περιγράφεται στην δημιουργία του κόσμου από τα πρώτα χωρία της Βίβλου, ήταν η νέα διδασκαλία, η οποία παραμένει νέα μέχρι σήμερα, δυο χιλιάδες χρόνια μετά, ακριβώς γιατί η φθορά των δημιουργημάτων δεν ισχύει για τον δημιουργό. Ενώ δηλαδή όλα γύρω μας φθείρονται και πεθαίνουν, όπως και εμείς, το μόνο στοιχείο που διατηρεί διαχρονικά τα ίδια χαρακτηριστικά είναι το πνεύμα.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός ήθελε οι ακροατές του να κατανοήσουν την παρουσία του δημιουργικού πνεύματος μέσα από τις περιγραφές της Βίβλου, ως φυσική παρουσία μέσα στην καθημερινότητα της ζωής κάθε φυσικού προσώπου. Η φράση “να φάτε το σώμα μου” δεν ήταν κοινωνική συμφωνία, αλλά ήταν προσωπική επιλογή και ευθύνη κάθε ανθρώπου. Και προφανώς, αυτή δεν ήταν μια διδασκαλία σχολείου ή απλής πρακτικής εφαρμογής, αλλά ήταν μια διδασκαλία αναζήτησης στοιχείων ζωής και μάλιστα χωρίς χρονικούς ορίζοντες.
Αυτός ήταν και ο λόγος που η ανθρωπότητα κάθε φορά που φτάνει στα αδιέξοδα της παράλογης λογικής που εφαρμόζει, στρέφεται στην αναζήτηση των πηγών, όπως έγινε και με την αναγέννηση των ανθρωπιστικών επιστημών μετά το τέλος του μεσαίωνα. Τότε, όπως και στην εποχή του Χριστού, η μόνη λύση ήταν η στροφή στην αναζήτηση και έρευνα των πηγών, η οποία θα αποκαθιστούσε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στις σωστές διαστάσεις (για την Αναγέννηση), αλλά και την πορεία προς την αιωνιότητα μέσα από την κατανόηση και γνώση της ουσίας του δημιουργού, όπως την δίδαξε ο Χριστός και όχι οι άνθρωποι.
