Το στοιχείο του πνεύματος που εξήγησε ο Χριστός ότι μπορεί να αποτελεί συστατικό στοιχείο της προσωπικότητας του ανθρώπου δεν είναι κομπάρσος αλλά δυναμικός ρυθμιστής των αποφάσεών μας στην καθημερινότητα.
Η παρουσία του πνεύματος δεν οδηγεί στην επανάπαυση, αλλά οδηγεί στην δυναμική εμπειρία της ζωής με γνώμονα το συμφέρον του σήμερα αλλά και της αιωνιότητας.
Η εμπειρία του αποστόλου Παύλου την οποία περιγράφει στην επιστολή προς Εφεσίους, είναι ότι το πνεύμα, ως συστατικό στοιχείο της ύπαρξής μας, λειτουργεί θετικά και λειτουργεί πολλαπλασιαστικά με την δική του δύναμη στον εσωτερικό μας άνθρωπο.
Εκεί δηλαδή που λαμβάνονται οι προσωπικές μας αποφάσεις, εκεί που ζυγίζονται όλα πριν από κάθε κίνησή μας, εκεί το πνεύμα έρχεται να ενισχύσει τον εσωτερικό μας άνθρωπο, ώστε με επίγνωση της πραγματικότητας και όχι με επίπλαστες ιδέες, να λειτουργεί η καθημερινότητά μας με επιτυχία, αλλά και με την προοπτική της αιωνιότητας.
Η παρουσία του πνεύματος δεν είναι ιδεολόγημα, δεν είναι εφεύρεση πλουτισμού, αλλά είναι εργαλείο, εφόδιο, δώρο για την πορεία προς την κατανόηση και μίμηση του δημιουργού. Διότι στόχος της διδασκαλίας του Χριστού και αργότερα των αποστόλων, δεν ήταν να κάνουν μόνον καλύτερους τους ανθρώπους κατά την γνώση, αλλά ήταν να οδηγήσουν τους αναζητητές του δημιουργού στην καθ’ ομοίωση πραγματικότητα.
Η δήλωση του δημιουργού ότι σχεδίασε εξ αρχής τον άνθρωπο με βάση το δικό του πρότυπο – κατ’ εικόνα αλλά και καθ’ ομοίωση – επιβεβαιώνει τον διακριτό ρόλο του Χριστού στην τελική αποκάλυψη όλων των δυνατοτήτων του ανθρώπου να επιστρέψει στο σπίτι του πατέρα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την καθημερινότητα με ένα σοφό και δυναμικό δημιουργό, αλλά και για την αιωνιότητα, αφού εκείνος είναι η πηγή της ζωής.
Στόχος της διδασκαλίας του Χριστού ήταν να ενημερώσει τους αναζητητές του δημιουργού ότι έχουν στην διάθεσή τους το πνεύμα της δύναμης της αγάπης και του σωφρονισμού, ώστε με την ορθή χρήση και αξιοποίηση όλων των εφοδίων να γίνει η υπέρβαση της καθημερινότητας και ο προσανατολισμός προς την αιωνιότητα.
