Ο άνθρωπος ανακαλύπτει, αλλά ο θεός και κύριος αυτός αποκαλύπτει. Η θεϊκή πλευρά είναι άλλη, και η ανθρώπινη είναι άλλη. Μπορεί να έχουν το ίδιο αντικείμενο και τον ίδιο σκοπό και την ίδια αιτία της εμφάνισης τού μέχρι εκείνη την στιγμή άγνωστου στην σφαίρα της γνώσης, αλλά οι ρόλοι διαφέρουν. Ο ένας προηγείται, της αποκάλυψης, και ο έτερος έπεται, της ανακάλυψης. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Όταν ο θεός αποκάλυπτε, δηλαδή αφαιρούσε το πέπλο της άγνοιας που κάλυπτε μέχρι τότε το αντικείμενο που θα ήταν χρήσιμο στον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία, τότε ο άνθρωπος ανακάλυπτε στα μέτρα και στις ανάγκες τις ανθρώπινες. Ωστόσο, αυτό δεν είναι και το συνολικό ζητούμενο. Διότι, οι συνθήκες και οι ανάγκες μεταβάλλονται, και οι απαιτήσεις διαφοροποιούνται, με αποτέλεσμα η αποκάλυψη να έχει ανάγκη και άλλης αποκάλυψης, ώστε το μέρος του γνωστού να γίνεται μεγαλύτερο, και το μέρος του άγνωστου να μειώνεται.
Αυτή είναι η βάση της ιστορίας της ανθρωπότητας διαχρονικά. Ο άνθρωπος ανακάλυπτε, αλλά ο θεός αποκάλυπτε. Διότι υπάρχει και ο παράγων “χρόνος”, μέσα στον οποίο συμβαίνουν τα πάντα. Και αυτό δεν είναι θέμα “μαγείας”, αλλά είναι θέμα ωρίμανσης της αλήθειας των πραγμάτων, ώστε το νέο να προσφέρει και να μην αφαιρεί από την συνολική πραγματικότητα. Κάθε τι που προσφέρει έστω και λίγο, είναι πολύτιμο. Κάθε τι που αφαιρεί έστω και λίγο, είναι επιζήμιο. Και αυτή είναι η αλήθεια της ζωής μας μέσα στην προσωπική μας καθημερινότητα.
Όλοι θέλουμε πρόσθεση σε όσα ήδη κατέχουμε, και αρνούμαστε να δεχθούμε κάθε αφαίρεση από όσα ήδη κατέχουμε. Και στην διδασκαλία του Χριστού όλα αυτά αποκαλύπτονται μέσα από τα λόγια τα δικά του και των πρώτων μαθητών του, οι οποίοι και μάς μετέφεραν το περιεχόμενο της δικής του διδασκαλίας, όπως βέβαια οι ίδιοι την είχαν κατανοήσει και εφαρμόσει την περίοδο εκείνη της ανθρωπότητας.
Διότι, οι αλλαγές τον τελευταίο αιώνα έχουν ξεπεράσει κάθε προσδοκία και πρόβλεψη, με αποτέλεσμα η κατανόηση της διδασκαλίας να απαιτεί περισσότερη έρευνα/εξερεύνηση από κάθε ενδιαφερόμενο άτομο, που ζει και κινείται πάνω στον πλανήτη. Όταν ο άνθρωπος χάνει αυτή την αίσθηση της συνέργειας του θεού με τον άνθρωπο – ο θεός αποκαλύπτει και ο άνθρωπος ανακαλύπτει – τότε ο άνθρωπος γίνεται αλαζόνας και χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα, γίνεται “υβριστής” λόγω της ύβρεως, δηλαδή της αλαζονείας του έναντι των μεγεθών της άγνοιάς του. Τότε το σκοτάδι της άγνοιας γίνεται αδιαπέραστο, και απαιτούνται χρόνος και δυνάμεις για να κατασταλούν τα αποτελέσματα της προηγούμενης ύβρεως, δηλαδή της αλαζονικής στάσης και συμπεριφοράς του ανθρώπου έναντι του δημιουργού και του μεγέθους των ανακαλύψεων, που έχει ανάγκη ο άνθρωπος, για να ζει με πληρότητα την ατομική του καθημερινότητα.
Και ο Χριστός αυτό ακριβώς το στοιχείο της ύβρεως έθεσε πρώτο στον κατάλογο των απαραίτητων εφοδίων, που έχει ανάγκη όποιο άτομο αναζητά τον δημιουργό του και την δική του περιοχή δυνάμεων: την ταπεινοφροσύνη. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Όχι οι πτωχοί στα χρήματα και τις περιουσίες, αλλά αυτοί που δεν έχουν τα μυαλά πάνω από το κεφάλι και νομίζουν ότι είναι κάτι, ενώ δεν είναι. Η ύβρις, δηλαδή η αλαζονεία, είναι το μεγάλο εμπόδιο στην επαφή του ατόμου με τον δημιουργό και την δική του αιώνια εξουσία.