Αν θέλουμε να λεγόμαστε αλλά και να είμαστε στην ουσία χριστιανοί, θα πρέπει να βρούμε τρόπους να ακολουθούμε τις υποδείξεις της διδασκαλίας του Χριστού, και αυτό σημαίνει γνώση της διδασκαλίας αλλά και προσωπική εμπειρία από τις εφαρμογές στην καθημερινή μας πρακτική – και όχι μόνο λειτουργική – ζωή.
Και ενώ αυτό είναι απόλυτα κατανοητό, αφήνουμε τον χρόνο να περνά με αδιαφορία, θεωρώντας ότι έχουμε χρόνο μπροστά μας, άρα θα ασχοληθώ με το θέμα αυτό στα γεράματά μου, σκέφτεται ο καθένας που θέλει να δικαιολογήσει την άγνοια και τον ωχαδελφισμό του. Και, φυσικά, κανείς επί γης δεν γνωρίζει αν αύριο θα είναι ακόμη στη ζωή, πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να ξέρουμε τί μέρα θα ξημερώσει αύριο, συνεπώς όλες αυτές είναι δικαιολογίες της προσωπικής μας αδιαφορίας.
Και λέω αυτή την αλήθεια, γιατί πιστεύω ότι έχουμε λάθος αντίληψη για την πίστη μας, ένα στοιχείο που υπάρχει μέσα στον καθένα μας και μπορούμε να το καλλιεργήσουμε μέσα από την καθημερινή μας πρακτική ζωή, ώστε να φέρνει καλούς καρπούς στην προσωπική αλλά και την κοινωνική μας συμπεριφορά και ζωή. Ενώ, δηλαδή, ο Χριστός δίδαξε πώς να ζούμε την ατομική μας καθημερινή ζωή με επιτυχία, αφήνοντας πάντα ανοικτό ένα δρόμο για καλύτερο αύριο και μέλλον, εμείς περιοριζόμαστε στις εκκλησιαστικές μας υποχρεώσεις, αφήνοντας ακαλλιέργητο τον εαυτό μας στην καθημερινή μας πρακτική ζωή.
Και αυτό έχει σαν φυσική συνέπεια, όχι μόνο μια καχεκτική και αναιμική – αδύναμη πίστη, αλλά και την έλλειψη ορθής κατανόησης του γύρω κόσμου και του εαυτού μας, με αποτέλεσμα τα λάθη στις επιλογές, στις αποφάσεις και τις πράξεις μας να μετατρέπονται σε χρέη του αύριο και – πιθανό – αποκλεισμό του διαχρονικού μέλλοντός μου. Διότι ο Χριστός δεν δίδαξε μόνο ένα κορμό δεδομένων, αλλά εξήγησε όλους τους τρόπους και τους σύγχρονους κάθε φορά δρόμους, μέσα από τους οποίους καθένας, ανάλογα με τα εφόδια που διαθέτει, φυσικά και επίκτητα, να κατακτά την επιτυχία στην καθημερινότητα, αφήνοντας ανοιχτό κάθε μέρα τον δρόμο της προοπτικής της αιωνιότητας.
Αν εμείς δεν αξιοποιούμε αυτά τα δεδομένα, δεν φταίει κανείς άλλος, αλλά εγώ ο ίδιος που δεν έδειξα ενδιαφέρον να μάθω και να εφαρμόζω τις οδηγίες της διδασκαλίας του Χριστού στην πρακτική μου καθημερινότητα. Διότι, η ορθή πίστη θα έπρεπε να συνοδεύεται και από την δύναμη, δηλαδή, όχι μόνο να ξέρω το καλό και ωφέλιμο, αλλά να έχω και την δύναμη να το πράξω, αποβλέποντας όχι μόνο στο καλύτερο σήμερα, αλλά και στο μέλλον, εγγύς και απώτερο.