Η ασυμμετρία και η ποικιλία των σύγχρονων προκλήσεων που δεχόμαστε καθημερινά πρέπει να έχει το αντίδοτό της και την επάρκεια της προετοιμασίας από το καθένα άτομο χωριστά, αλλά και από την κοινωνία των ανθρώπων γενικά, όταν πρόκειται για ζητήματα που επηρεάζουν μεγάλους αριθμούς ανθρώπων. Χωρίς ποτέ να χάνουμε το ατομικό αίσθημα ευθύνης, κάθε πρόβλημα στην καθημερινότητα πρέπει να αντιμετωπίζεται με ευθύνη και έλεγχο των αποτελεσμάτων από τον τρόπο που τα έχουμε αντιμετωπίσει, προκειμένου από τη μια να αποκτήσουμε μια νέα εμπειρία, και από την άλλη να λάβουμε τα μέτρα μας για την επόμενη παρόμοια πρόκληση.
Με λίγα λόγια, κάθε στιγμή αντιμετωπίζουμε προκλήσεις και προβλήματα τόσο στην προσωπική όσο και στην κοινωνική μας ζωή, αλλά η ευθύνη για την ορθή αντιμετώπιση επαφίεται στον καθένα χωριστά κατ’ αρχήν, αλλά και στο κοινωνικό σύνολο γενικότερα, χωρίς ποτέ να παραβλέπεται ο ρόλος του ενός, του καθενός ατόμου.
Διότι, το σύνολο δεν είναι μια ιδέα, ένας αριθμός μόνο, αλλά έχει και περιεχόμενο, το οποίο συνίσταται και το απαρτίζουν συγκεκριμένοι άνθρωποι με ονοματεπώνυμο, και στους οποίους κατανέμεται η ευθύνη της αντιμετώπισης των ζητημάτων της καθημερινότητας.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός στην διδασκαλία του δεν απέκλεισε την ευθύνη που έχει ένα κοινωνικό σύνολο, αλλά εστίασε σε μια μικρή ομάδα ατόμων, οι οποίοι είχαν ενδιαφέρον να μάθουν και να υλοποιήσουν ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης και ερμηνείας της συμμετοχής του δημιουργού στην καθημερινή τους πρακτική ζωή και όχι μόνο στα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Και αυτή η επιλογή των λίγων ανθρώπων δεν ήταν τυχαία, αλλά ανταποκρινόταν στην φυσική εξελικτική διαδικασία, όπως, για παράδειγμα, η λίγη και μικρή εμφανισιακά ζύμη, μπορεί να αλλάξει ένα μεγαλύτερο σύνολο αλεύρου, και αυτός είναι ο φυσικός κανόνας της ζωής. Τα μεγάλα προέχονται από τα μικρά, τα οποία μεγαλώνουν και αποκτούν μεγάλες διαστάσεις και όχι το αντίθετο.
Αυτή η φυσική πραγματικότητα είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε τις επιλογές του Χριστού, ο οποίος απευθύνθηκε στο παγκόσμιο σύνολο, αλλά μέσα από τις φυσικές διαδικασίες ενός μικρού θαύματος που μεγαλώνει για να κατακτήσει μεγαλύτερα σύνολα. Το “μικρό ποίμνιο”, όπως και το μικρό κομμάτι προζύμι, δεν είναι αδυναμία – αν και αριθμητικά είναι αποκαρδιοτικό – αλλά είναι δύναμη, έτοιμη να φέρει σε εξελικτικό δυναμισμό την ενέργεια και τις δυνάμεις που περικλείει μέσα του, όπως ένας μικρός σπόρος, από τον οποίο θα προέλθει ένα μεγάλο δένδρο αργότερα.