Η κοσμοσυρροή γύρω μας δεν είναι πάντα ο καλύτερος δείκτης ευημερίας.
Αντίθετα, για να αξιοποιηθεί το φαινόμενο της κοσμοσυρροής στην προσωπική μας καθημερινότητα, πρέπει να καταβάλλουμε μεγαλύτερες προσπάθειες κατανόησης του κόσμου, τόσο των προσωπικών μας δυνατοτήτων και αναγκών, όσο και των αρνητικών για την προσωπική μας ζωή επιδράσεων. Όλα όσα λέγονται ή γράφονται, δεν είναι όλα προς το δικό μας συμφέρον, αλλά υπάρχουν και πράγματα τα οποία μπορεί να προκαλέσουν ζημιά στην δική μας περίπτωση.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός επισημαίνει ότι πρέπει ο καθένας να προσέχει πρώτα τον εαυτό του, αλλά και τα “δώρα” που προσφέρονται από το κοινωνικό μας περιβάλλον, διότι αυτά μπορεί να είναι επίπλαστα, δηλαδή χωρίς ωφέλιμο για μένα περιεχόμενο, και πρέπει να τα κρατήσω σε απόσταση ή και να τα απορρίψω ως επικίνδυνα ή ανώφελα για μένα προσωπικά. Για τον λόγο αυτό και η οδηγία της διδασκαλίας του Χριστού είναι τα πάντα δοκιμάζετε το καλόν κρατείτε, για να το αξιοποιήσετε στην δική σας προσωπική ζωή.
Και το καλόν και ωφέλιμο στο σύγχρονο κόσμο δεν είναι πάντα εύκολα ανιχνεύσιμο, διότι μπορεί να καλύπτεται με ένα κάλυμμα που δεν αντιστοιχεί στην αλήθεια της ουσίας των πραγμάτων. Και αυτό ονομάζεται στην γλώσσα της πίστης Φαρισαϊσμός, δηλαδή άλλο φαίνεται και άλλο είναι στην ουσία και στην πραγματικότητα. Διότι, αυτό που ενδιαφέρει καθένα μας δεν είναι μόνο το καλό και όχι το αποκρουστικό φαινόμενο – απαραίτητο και αυτό στην καθημερινή μας διαχείριση των πραγμάτων – αλλά το ενδιαφέρον πρέπει να είναι η αλήθεια στην ουσία του πράγματος, ώστε να μπορεί να υπάρξουν θετικά αποτελέσματα στην δική μας προσωπική και κοινωνική μας ζωή.
Το δεύτερο σε σειρά αλλά όχι λιγότερο επικίνδυνο είναι το θέμα της πλεονεξίας, δηλαδή η ακατάσχετη συσσώρευση πραγμάτων τα οποία υποτίθεται ότι χρειάζομαι, ωστόσο, στην πράξη δεν έχουν και τόση σημασία. Μάλιστα, στην πλεονεξία η διδασκαλία του Χριστού αποδίδει τον όρο “ειδωλολατρία”, και αυτό αποτελεί ένα σήμα κινδύνου για όλους που ζούμε στη σύγχρονη εποχή με τους ατέρμονες δρόμους επιλογών μέσα στην πρακτική μας καθημερινότητα. Διότι, μπορεί οι σύγχρονοι δρόμοι να είναι χωρίς όριο, ατέρμονες, ωστόσο, αυτό δεν έχει αξία, γιατί η προσωπική μου ζωή περιβάλλεται από πραγματικά φυσικά όρια, άρα η απεραντοσύνη του σύμπαντος και της γης δεν ανταποκρίνεται στην δική μου πρακτική αναζήτηση και διεκδίκηση, διότι είναι ανωφελές και μάλλον επιζήμιο για τον ψυχικό και σωματικό μου κόσμο.
Τα προσωπικά μας όρια και εφόδια είναι το μέτρο για την κατάκτηση των ατομικών μας στόχων στην καθημερινότητα και όχι οι θεωρητικές δυνατότητες που μπορεί να αφορούν άλλους και όχι εμάς προσωπικά.