Η πίεση που συσσωρεύεται σήμερα στον καθένα μας μέσα από τον σύγχρονο τρόπο ζωής με τους αμέτρητους – κατά κυριολεξία – δρόμους και τρόπους ζωής επιβάλλει και μια νέα αξιολόγηση των καθημερινών μας προσκλήσεων, άρα και των ατομικών μας τρόπων αντιμετώπισης αυτών.
Η μεγαλύτερη, δηλαδή, προσοχή δεν είναι στο πώς θα αποφεύγω τις προκλήσεις μόνο, όταν αυτό είναι εφικτό, αλλά και πώς θα ενισχύσω τον εσωτερικό μου κόσμο, την προσωπικότητά μου και τις μη ορατές δυνάμεις που διαθέτω – διάκριση, υπομονή, πίστη, αισιοδοξία, κλπ, – προκειμένου να είμαι έτοιμος σε κάθε πρόκληση από όπου και αν προέρχεται για να την αντιμετωπίσω με επιτυχία.
Διότι, η επιτυχία δεν μπορεί να έρθει αν δεν συντρέχουν οι δυο γνωστοί παράγοντες. Από τη μια η ατομική μου ικανότητα και από την άλλη εάν η πρόκληση δεν έχει ένα όριο, ώστε να μπορώ να την υποφέρω με επιτυχία. Και για τον δεύτερο παράγοντα – την ένταση της πρόκλησης – λίγα πράγματα μπορούμε να κάνουμε, γιατί αυτό δεν εξαρτάται από μας. Για τον πρώτο παράγοντα όμως η ευθύνη για την ικανότητα και την δημιουργία στιβαρής υποδομής στην προσωπικότητά μας είναι έργο αποκλειστικά δικό μας, του ατομικού μας χαρτοφυλακίου ευθύνης, ώστε να υπάρχουν αποθέματα δυνάμεων, οι οποίες και θα αξιοποιηθούν την κατάλληλη στιγμή, ώστε να μπορώ να ξεπεράσω την πρόκληση με επιτυχία και να σταθώ ακέραιος και χωρίς τραύματα τα οποία ενδέχεται να με καταστήσουν ευάλωτο στις επόμενες επιθέσεις.
Άρα, οι μεν εξωτερικοί παράγοντες παραμένουν εκτός δικού μας ελέγχου, όμως, η προετοιμασία είναι αποκλειστικά δικό μας καθήκον και ατομική μας ευθύνη. Όπως για τις δυνάμεις του φυσικού σώματός μας καθημερινά παίρνουμε τις αναγκαίες προμήθειες ώστε να είναι σε θέση μάχης, με ανάλογο τρόπο και ο εσωτερικός μας κόσμος, ο μη ορατός αλλά υπαρκτός και λειτουργικός στην πρακτική μας καθημερινότητα, έχει ανάγκη από αντίστοιχη τροφοδοσία με υλικά που θα του επιτρέπουν την αύξηση των ικανοτήτων του για να μπορεί να αντισταθεί την αναγκαία στιγμή και να κρατήσει την πορεία προς τον ατομικό του στόχο.
Διότι, οι στόχοι μας δεν είναι μόνο η ικανοποίηση της καθημερινής μας ανάγκης, αλλά – είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι – όλοι λειτουργούμε με την προβολή στο μέλλον, στο εγγύς και στο απώτερο ή και το απώτατο. Και αυτό σημαίνει ότι λειτουργούμε με βάση το εφόδιο της πίστης η οποία και μας κάνει ικανούς να σχεδιάζουμε και να αποφασίζουμε για πράγματα που δεν υπάρχουν ακόμη, αλλά θα μπορούσαμε να τα κατακτήσουμε αύριο ή στο μέλλον. Και ο μόνος τρόπος να το πετύχουμε αυτό είναι να γνωρίζουμε σε βάθος τις οδηγίες της διδασκαλίας του Χριστού, ο οποίος και μας εξήγησε τον τρόπο που μπορεί ο άνθρωπος να πετύχει τον ατομικό του στόχο στις δικές του προοπτικές.