Η συμμετοχή μας στον κόσμο είναι απαραίτητη. Πρώτον, διότι από τον κόσμο καλύπτουμε τις ατομικές μας ανάγκες στην καθημερινότητα. Δεύτερον, διότι χωρίς την βάση της καθημερινότητας, δεν μπορεί να υπάρξει κάτι περισσότερο. Και όποιος διατείνεται ότι μπορεί να ζήσει χωρίς την συμμετοχή του στον κόσμο, πλανιέται και προσπαθεί να πλανήσει και τους άλλους.
Διότι κανείς δεν εμφανίστηκε πάνω στην γη μόνος του, αλλά κάποιοι γονείς τον έφεραν στον κόσμο και κάποιοι μερίμνησαν για την επιβίωσή του, αλλά και κάποιοι, πολλοί περισσότεροι συμβάλλουν καθημερινά με την δική τους δραστηριότητα στην ατομική του καθημερινότητα. Ακόμη και οι ασκητές και μοναστές έχουν γονείς και τρέφονται από τα παραγόμενα μέσα στον κόσμο, και όποιος θαυμάζει τον βίο τους πρέπει να προσέξει καλύτερα. Διότι, εάν αποκοπείς από την καθημερινότητα του κόσμου, προφανώς έχεις το δικαίωμα. Ωστόσο αυτό δεν είναι ασφαλές, διότι έχεις ανάγκη την καθημερινότητα και τα αγαθά που παράγει ο κόσμος. Εάν τα στερηθείς, σύντομα θα επιστρέψεις για να τα αποκτήσεις, πληρώνοντας το ανάλογο κόστος.
Με λίγα λόγια, η ζωή δεν είναι αναχώρηση, αλλά συμμετοχή στην καθημερινότητα, έχοντας βέβαια χαρτογραφήσει, ξέροντας δηλαδή τις ατομικές ανάγκες για μια καλύτερη καθημερινότητα και καλύτερες προοπτικές του μέλλοντος. Το καλύτερο παράδειγμα το έδωσε ο Χριστός. Δεν αρνήθηκε ποτέ την συμμετοχή στην καθημερινότητα του τότε κόσμου, αλλά επέλεξε τα καλά της καθημερινότητας, εξηγώντας παράλληλα τον δρόμο για ένα καλύτερο ατομικό μέλλον.
Αυτή είναι η διδασκαλία του και το δικό του παράδειγμα που άφησε για όσους ενδιαφέρονται για την καλή καθημερινότητα, αλλά και τις προοπτικές του μέλλοντος, μέ ό,τι αυτό μπορεί να περιλαμβάνει για τον καθένα μας. Η ισορροπία ανάμεσα στα δύο – το παρόν και το μέλλον – βρίσκεται στα χέρια και την ευθύνη κάθε ενδιαφερόμενου.
Στην διδασκαλία του Χριστού κάθε λέξη είναι πολύτιμη. Διότι εάν αφαιρέσεις ή προσθέσεις τότε κινδυνεύεις να κατανοήσεις λάθος τα μηνύματα της ζωής και να κάνεις λάθος εκτιμήσεις και επιλογές στην ατομική σου καθημερινότητα, φτάνοντας σε αδιέξοδα ή ακόμη και στον θάνατο, τον φυσικό ή και της συνειδήσεως. Ο φυσικός είναι το τέλος. Της συνειδήσεως είναι η αρχή μιας μεγάλης περιπέτειας άγνοιας των πραγματικών δεδομένων και η παραπλάνηση σε τόπους επικίνδυνους και αδιέξοδους.