Η ολοκλήρωση της χαρτογράφησης της ατομικής μας διαδρομής στην καθημερινότητα δεν έχει τέλος, όσο ένα πρόσωπο ζει και κινείται πάνω στην γη, διότι αποκαλύπτονται κάθε στιγμή νέες εικόνες και εμπειρίες από την ζώσα επαφή του ατόμου με κάθε τι νέο. Και επειδή το μέγιστο τμήμα του κόσμου παραμένει άγνωστο, είναι φυσικό ο οδικός χάρτης της ατομικής καθημερινότητας να παραμένει ανοιχτός μέχρι το τελευταίο λεπτό της ζωής.
Διότι μπορεί να ξέρουμε τα όρια – γέννηση, ενηλικίωση, θάνατος – αλλά δεν ξέρουμε το ακριβές περιεχόμενο κάθε σταδίου της ατομικής μας ζωής, καθώς ζούμε την προσωπική μας καθημερινότητα. Όλα αλλάζουν κάθε στιγμή και κανείς δεν ξέρει τα αποτελέσματα αυτών των αλλαγών στο προσεχές μέλλον. Άρα, υπακούμε χωρίς δυνατότητα αποφυγής. Το γνωστό του παρελθόντος δεν είναι βέβαιο ότι θα λειτουργήσει με τον ίδιο τρόπο και στο μέλλον. Και φυσικά ο κίνδυνος της άγνοιας παραμένει στο παρασκήνιο, αφού κανείς δεν γνωρίζει τι θα συμβεί στο μέλλον και θα αφορά την ατομική μας ζωή.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός εξήγησε τα φαινόμενα της ζωής με την δική του οπτική γωνία, αλλά επεσήμανε ότι αυτή η εξήγηση δεν είναι η τελευταία, διότι ο κόσμος διανύει μια άγνωστη διαδρομή, άρα καθένας ζει μια νέα εμπειρία, και δεν είναι δυνατόν σήμερα, δηλαδή τότε, να κατανοήσει ένα άτομο το σύνολο των γεγονότων που θα συνέβαιναν στο μέλλον.
Για τον λόγο αυτό και παρέπεμψε στον νέο δάσκαλο εκ του διαχρονικού πνεύματος της αληθείας, προκειμένου καθένας που αναζητά την δική του διαδρομή στην ατομική του καθημερινότητα, να έχει ένα σύμβουλο για επίκαιρη ενημέρωση και όχι παρελθοντολογία. Διότι το παρελθόν και οι εμπειρίες των άλλων ή οι δικές μας μπορεί να είναι μια βάση, αλλά δεν είναι όλο το οικοδόμημα, το οποίο θα πρέπει να περιλαμβάνει τις ατομικές μας ανάγκες επιβίωσης για κάθε εποχή του επίγειου βίου μας.
Και ο μόνος που μπορεί να ερευνήσει το παρόν, ξέροντας τα εφόδια που διαθέτουμε από το παρελθόν, είναι το πνεύμα της αλήθειας, όπως όμως αυτή αποκαλύπτεται κάθε στιγμή, προκειμένου να είναι αξιοποιήσιμη και όχι μόνο θεωρία. Και ο Χριστός προέβλεψε αυτή την παράμετρο, και εξήγησε ότι καθένας έχει ορισμένες αντοχές γνώσης και εμπειρίας, άρα δεν μπορεί να ξέρει τα πάντα. Το πνεύμα όμως της αλήθειας ξέρει τις ιδιαιτερότητες κάθε ατόμου και ακόμη ξέρει καλύτερα τι συμβαίνει κάθε στιγμή και τι θα συμβεί κάθε στιγμή, άρα είναι ο καλύτερος δάσκαλος για τις ατομικές μας ανάγκες διαχρονικά.
Δεν περιόρισε, δηλαδή, ο Χριστός την πληροφόρηση και την παιδεία μόνο σε όσα πρόλαβε να εξηγήσει στους δώδεκα εκείνους μαθητές του, αλλά άφησε απεριόριστα περιθώρια εμπλουτισμού του υφιστάμενου τότε εσωτερικού κόσμου των μαθητών του. Άφησε παρακαταθήκη ανοιχτή στις μελλοντικές ανάγκες για κάθε άτομο σε κάθε περιοχή του κόσμου μέσω του αιωνίου πνεύματος της αλήθειας. Ο Δάσκαλος Χριστός δεν ήταν υπερφίαλος, αλλά κατανοούσε ορθά το παρόν και προέβλεπε τα αναγκαία για το μέλλον.