Μετρώντας και ξανα-μετρώντας την ζωή που ήδη έχουμε ζήσει, 30,50,100!, διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν μυριάδες φορές που δεν πετύχαμε τον στόχο μας. Και οι μεν νεότεροι σκέφτονται ότι έχουν χρόνο μπροστά τους να κατακτήσουν αυτό που ήδη δεν έχουν πετύχει. Όμως οι μεγαλύτεροι ξέρουν ότι δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω, και, συνήθως, μας πιάνει θλίψη για τα λάθη που μας είχαν οδηγήσει στην αποτυχία και όχι στην επιτυχία που είχαμε ελπίσει ότι θα κατακτούσαμε.
Όλες οι αποτυχίες του παρελθόντος στοιβάζονται μέσα μας και βαραίνουν την ατομική μας καθημερινότητα, “μικραίνοντας” τον ζωτικό χώρο του εσωτερικού μας ανθρώπου. Πράγματα που δεν αποκτήσαμε, ανθρώπους που δεν κατακτήσαμε, όνειρα που έμειναν όνειρα μόνο, όλα συγκεντρώνονται στον στενό χώρο μέσα μας, στις σκέψεις και τους υπολογισμούς και κατασταλάζουν πίκρα ανείπωτη και απελπισία.
Και όμως όλοι ξέρουμε ότι τα περασμένα δεν γυρίζουν πίσω, τα όνειρα που δεν έγιναν πράξη δεν μπορεί να αλλάξουν, αλλά εμείς συνεχίζουμε τις άσκοπες σκέψεις με την ελπίδα ότι …, γιατί όπως λέμε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αυτή ακριβώς η συσσώρευση των αποτυχιών της ατομικής μας ζωής είναι η μάστιγα της καθημερινότητάς μας, διότι μπορεί να μην φτάσαμε, πχ στα ογδόντα έτη της ζωής μας, ωστόσο από πολύ νωρίτερα είχαμε την αίσθηση ότι οι αποτυχίες δεν ξεχνιούνται αλλά μένουν μέσα μας ως κενά που γεμίζουν με πίκρα τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας.
Και επειδή αυτό είναι κοινός τόπος για όλους τους ανθρώπους, ο Χριστός δίδαξε την αξιοποίηση του καθημερινού μας χρόνου, ώστε όχι μόνο να πράττουμε, αλλά και να προβληματιζόμαστε από τις αποτυχίες μας, ώστε να μην επαναλαμβάνονται, γιατί αυτό είναι κόλαση για την ζωή μας. Η αξιοποίηση του διαθέσιμου χρόνου όσο ζούμε, δεν είναι για νέες δραστηριότητες μόνο, αλλά είναι και για καθημερινό στοχασμό και πιό ώριμες σκέψεις, ώστε να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας, αλλά και να βρούμε τρόπο να λυτρώνουμε τον εσωτερικό μας κόσμο από τα βάρη των λαθών και των αμαρτιών μας, γιατί αυτό το βάρος εμποδίζει την προοπτική της προσωπικής μας ζωής.
Είμαστε δούλοι των λαθών μας, όχι γιατί μπορεί να μας κυνηγούν οι άλλοι, αλλά γιατί ο εσωτερικός μας κόσμος και η συνείδησή μας δεσμεύονται από τις συνέπειες των λαθών μας και, φυσικά, αυτό περιορίζει τους ορίζοντές μας και μας κάνει αδρανείς και ανήμπορους να δούμε το μέλλον με δύναμη πράξεων και όχι μόνο με συναισθήματα εσωστρέφειας και απογοήτευσης.
Ο Χριστός δεν ήρθε να μας καταδικάσει για τα λάθη του προσωπικού μας παρελθόντος, αλλά ήρθε να μας ανοίξει θύρα αλλαγής του εσωτερικού μας κόσμου, βάζοντας στον εσωτερικό μας κόσμο την ελπίδα της ζωής μέσα από την δύναμη του θεού που ανέστησε τον ίδιο από τον τάφο, εκεί που τον είχαν τοποθετήσει τα αδιέξοδα των σύγχρονων κριτών του.