Η σκόπιμη παράβλεψη ή η άγνοια που προέρχεται από την δική μου αδιαφορία και αδράνεια, δηλαδή ο μηδενισμός υπαρκτών πραγμάτων, είναι ένα άκρως επικίνδυνο στοιχείο στην πρακτική – και όχι μόνο – καθημερινότητα κάθε ανθρώπου που ζει και κινείται σήμερα, αλλά και κάθε μέρα στο παρελθόν ή στο μέλλον, πάνω στη γη.
Διότι η άγνοια χωρίζεται σε δυο περιοχές. Στην μια περίπτωση πρόκειται για κάτι το οποίο δεν αντιλαμβάνομαι, δεν εμπίπτει στις προσωπικές μου δυνατότητες και αισθήσεις, και στην άλλη πρόκειται για πράγματα που γνωρίζω ότι υπάρχουν, αλλά επειδή δεν με “συμφέρουν” και έχουν προσωπικό κόστος, τα παραβλέπω, τα χαρακτηρίζω ως άχρηστα και μηδενίζω την αξία και την παρουσία τους στην προσωπική μου συνείδηση.
Και όλοι καταλαβαίνουμε τον κίνδυνο από την δεύτερη περίπτωση, δηλαδή ξέρω ότι κάτι υπάρχει, αλλά αδιαφορώ και προτιμώ να το μηδενίσω στην συνείδησή μου για να μην με ενοχλεί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εξαφανίζεται και στην πραγματικότητα. Διότι η δική μου άγνοια, σκόπιμη ή ακούσια, δεν αλλάζει την αλήθεια, την οποία άλλοι την γνωρίζουν και την αξιοποιούν, ενώ εγώ βυθίζομαι στην αυτοικανοποιηση μου και στην επικίνδυνη αμεριμνησία, η οποία και θα με οδηγήσει με μαθηματική βεβαιότητα στην μελλοντική σύγκρουση με την αλήθεια των πραγμάτων.
Διότι, εάν πρόκειται για θέματα του μακρινού μέλλοντος και της αιωνιότητας, αυτά δεν μπορούν να επηρεάσουν άμεσα την προσωπική μου καθημερινότητα, όπως και τα θέματα του μακρινού ουρανού και του διαστήματος της δημιουργίας, τα οποία απέχουν από εμένα δισεκατομμύρια έτη φωτός, και, προφανώς δεν μπορώ να τα κατανοήσω ή να τα βάλω να δουλέψουν για την βελτίωση της δικής μου καθημερινότητας, ακόμη και αν πρόκειται για την προβολή θεμάτων στο προσδόκιμο της ατομικής μου ζωής.
Ωστόσο όλοι καταλαβαίνουμε ότι τα προσωπικά μου αδιέξοδα και αδυναμίες στην καθημερινότητα δεν είναι θέματα φιλοσοφικά, αλλά, για να τα αντιμετωπίσω απαιτείται προσήλωση στην απόκτηση της προσωπικής εμπειρικής γνώσης μέσα από τις δοκιμές που κάνουμε όλοι, προκειμένου να πετύχουμε τον τελικό μας στόχο. Και αυτό το στοιχείο, δηλαδή της γνώσης αλλά μέσα από τις προσωπικές μας δοκιμές, δεν είναι θεωρία, αλλά είναι πρακτική ανάγκη για να έχουμε μια σταθερή καθημερινή συμπεριφορά απέναντι στην πραγματικότητα και την αλήθεια των πραγμάτων.
Η άγνοια όταν αφορά πράγματα που μπορώ να μάθω και να καταλάβω αλλά αποφεύγω να τα αντιμετωπίσω, δηλαδή τα μηδενίζω από την συνείδησή μου, είναι κακός οιωνός για το μέλλον, εγγύς και απώτερο, γιατί με δική μου ευθύνη στερώ τον εαυτό μου από την εμπειρική επαφή και την ωρίμανση της προσωπικότητάς μου, βασική αρχή μιας επιτυχημένης ζωής.